Εννέα χρόνια
πριν τα σαράντα, ένας ολόκληρος χρόνος μετά τα τριάντα. Τι είπα πάλι. Μέχρι τα
δέκα σου δεν σκαμπάζεις μία. Σχολείο, αγγλικά, παιχνίδι με τους φίλους σου στη
γειτονιά, γράμματα στον άγιο Βασίλη, τα χρόνια της αθωότητας γενικότερα.
Βρίσκεσαι μέσα στην αγκαλιά των γονιών σου, κάνουν όνειρα για σένα, ο μπαμπάς
με το ζόρι σε μαθαίνει μπάλα αν είσαι αγόρι και σου αγοράζει κούκλες αν είσαι
κορίτσι. Με τα αδέρφια σου επικρατεί η λαϊκή ρήση μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν
μπορούμε.
Από τα δέκα μέχρι τα είκοσι σε ονομάζουν έφηβο. Εκεί αρχίζουν και οι
μαλακίες. Βαριέσαι πολύ, αλλάζεις, αισθάνεσαι κουρασμένος, είσαι κυκλοθυμικός
και αυτό στη δίνει στα νεύρα. Επίσης σου τη σπάει που σε αποκαλούνε ακόμη
παιδί. Τα βυζιά σου μεγαλώνουν αν είσαι κορίτσι και το πουλί σου ξυπνάει κάθε
τρεις και λίγο αν είσαι αγόρι. Πρέπει να πάρεις το απολυτήριο λυκείου, πρέπει
να πάρεις το lower, πρέπει να διαβάσεις για τις πανελλήνιες, πρέπει να δείχνεις γκόμενος ή
γκόμενα. Αυτά τα πρέπει και άλλα πολλά σου κάνουν τα νεύρα μανταλάκια.
Μετά
έρχονται τα φοιτητικά χρόνια και αφού πάρεις το πολυπόθητο πτυχίο το βάζεις στο
συρτάρι και δουλεύεις σε καφέ ή στου Ξαπλόπουλου όπως κάνουν όλοι. Είναι της
μόδας να είσαι άνεργος/η. αν πεις ότι εργάζεσαι και παίρνεις μισθό και ένσημα
σε κοιτάνε λες και είσαι ούφο. Ξαφνικά φτάνεις στα τριάντα και σε πιάνει
ναυτία, κρύος ιδρώτας και βαράς απανωτά εγκεφαλικά. Κοιτάς με νόημα το
παρελθόν, θέλεις να πεις κάτι σοφιστικέ για να δείξεις περπατημένος αλλά δεν
σου βγαίνει.
Παίρνεις χαρτί και μολύβι και το χωρίζεις στη μέση. Στα δεξιά της
λίστας βάζεις τα τι έχασα στα
αριστερά τι κέρδισα. Αν είσαι από τη
φύση σου αισιόδοξο άτομο τότε θα χαμογελάσεις και η λίστα με τα κερδισμένα θα
γεμίσει. Χρήματα, έρωτες, ξενύχτια, εκδρομές, φίλοι, αληθινοί φίλοι, αξέχαστα
καλοκαίρια, καλές σχέσεις με την οικογένειά σου, επιτυχία. Αν η μιζέρια
πρωταγωνιστεί στη ζωή σου και δεν μπορείς να κάνεις βήμα χωρίς αυτήν τότε θα
αισθάνεσαι όπως αισθανόσουν πάντα. Ένας looser και τίποτα παραπάνω. Κι έτσι θα
παραμείνεις σε όλη σου τη ζωή. Λιωμένα ρούχα, χωρίς τσιγάρα, ρετσίνα από το
μάρκετ, και επισκέψεις σε ψυχολόγο μια φορά στα χίλια χρόνια.
Εγώ μένω ακόμα με
τους γονείς μου τη μισή εβδομάδα. Την άλλη μισή όπου μου κάνει κέφι. Δεν
τελείωσα το λύκειο και δεν πήρα το lower. Τέλειωσα μια δραματική σχολή.
Έτρεχα σαν τον λαγό σε οντισιόν και κάστινγκ. Σκωτσέζικο ντουζ. Τρεις μήνες
δουλειά στο θέατρο δυο χρόνια δούλευα νύχτα. Τσαλακωμένες σχέσεις, επιφάνεια,
επιφάνεια, επιφάνεια. Ο καιρός πέρασε πολύ γρήγορα. Ξαφνικά ήρθανε τα πάνω
κάτω. Μιλάμε για πολύ κάτω. Δεν τα έβαψα μαύρα. Έβαλα σκούπα και εξαφάνισα από
τη ζωή μου τα βλαβερά άτομα καθώς και τις βλαβερές συνήθειες. Έμαθα να μην
τρέχω αλλά να προχωράω. Έμαθα να μην κλαίω αλλά να κοιτάζω μπροστά και να
κυνηγάω τα όνειρά μου.
Κάνε ότι κάνω: στείλε μήνυμα σε αυτούς που έχεις ανάγκη
και πες τους πόσο πολύ τους αγαπάς και ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς που
είναι δίπλα σου όλα αυτά τα χρόνια. Κάνε δώρα. Στη μητέρα σου λουλούδια, στον
πατέρα σου σταυρόλεξα που του αρέσουν στην αδερφή σου μια κούτα σοκολάτες από
τις αγαπημένες της. Σταμάτα να βλέπεις τούρκικα στην τηλεόραση γιατί παθαίνεις
εθισμό χωρίς να το καταλάβεις. Πέταξε από την ντουλάπα σου όλα τα μαύρα ρούχα
δεν πενθείς για κάποιον κι επίσης για να είσαι κουλτουριάρης δεν είναι
υποχρεωτικό να ντύνεσαι μεγάλη Παρασκευή. Ψάξε για δουλειά. Οποιαδήποτε. Δεν θα
βρεις… χρειάζεται πολύ υπομονή. Γενικά για να μη στα πρήζω άλλο μέρες που είναι
εγώ στη ζωή μου έκλεινα τα αυτιά μου σε δυο λέξεις. Χαλάρωσε και Υπομονή.
Χρειάστηκε πολύς καιρός για να καταλάβω πόσο σημαντικές είναι αυτές οι δυο
λέξεις. Χρειάστηκε πολύς καιρός για να μάθω ότι πρέπει να αρκούμαστε στα λίγα
και να μην είμαστε άπληστοι.
Η ζωή προχωράει… όμορφα… γλυκά… με τα πάνω της και
τα κάτω της… η ΕΥΤΥΧΙΑ είναι κρυμμένη μέσα μας τελικά... τι δεν κατάλαβες;
Καλή Αρχή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου