Είμαι ένας κουλός συγγραφέας…

Γράφω με το δεξί χέρι διότι το αριστερό είναι ντυμένο με γυψοσανίδα. Ένα κινητό έργο τέχνης. Στο χρώμα του λευκού όπως τα σύννεφα στον ουρανό. Χάθηκαν να μου βάλουν ένα κόκκινο, ένα μπλε ή μαύρες βούλες; Το χρυσό το απορρίπτω γιατί είναι κιτς. Κουλό με λες κι έχεις και δίκιο απόλυτο, κιτς δεν με λες με καμία παναγία.

 Όλα ξεκίνησαν το πρωί της Πέμπτης που απεργούσαν τα πάντα ( μα τι πρωτότυπο) . Καβάλησα το ποδηλατάκι μου και ξεκίνησα για τη μεγάλη μέρα. Λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο. Στη προκειμένη φάση ξενοδόχος και νταβατζής μου είναι ο Κρόνος ο οποίος  κατσικώθηκε και δεν λέει να πάρει τον πούλο.  Αυτός κουμαντάρει τα πάντα… με ενημέρωσε ο φίλος μου ο Βασίλης ο οποίος αν γινόταν αστρολόγος θα είχε σπίτι στην Εκάλη τώρα που μιλάμε.

 Αφού παρέδωσα κάτι ταπεράκια σε μια γειτόνισσα κίνησα για τη πλατεία όπου βρίσκεται το στέκι μου με δωρεάν ιντερνετ. Η κατηφόρα δεν ήτανε μεγάλη. Η γκαντεμιά μου ήτανε. Ανάβει πράσινο και ξεκινάω. Ξαφνικά θυμάμαι ότι στη δεξιά τσέπη υπάρχει ένα εικοσάευρω. Αφήνω το τιμόνι και αυτό ήταν. 

Γκρεμοτσακίστηκα. Την εναέρια κωλοτούμπα μου θα τη ζήλευαν όλοι οι επίδοξοι ακροβάτες του τσίρκου. Δυο καλοί χριστιανοί μου έφεραν νερό και με πολύ προσοχή με σήκωσαν απ’ την άσφαλτο. Τους ευχαρίστησα και κουτσά στραβά φτάνω στη πλατεία. Για καλή μου τύχη ο σερβιτόρος είχε μόλις σχολάσει και με συνόδευσε μέχρι το ποδηλατάδικο. Με ρώτησε αν είμαι οκ και αν θέλω να με πάει στο νοσοκομείο. Αυτή τη λέξη την ξέρω απ’ έξω κι ανακατωτά. Μπορώ να στη διαβάσω και ανάποδα. Τον ευχαρίστησα και πήγα σπίτι μου. 

Άλλαξα φόρμα, ήρθε και ο γαμπρός μου με το αμάξι, μπήκαμε με τη μαμά και φύγαμε για το Θριάσιο. Ο πόνος δεν με άφησε δευτερόλεπτο. Φτάσαμε, δώσανε τα στοιχεία μου και περιμέναμε… και περιμέναμε… και περιμέναμε μέχρι που ήρθε η σειρά μου. Με εξέτασαν και με στείλανε στον ορθοπεδικό. Προσπάθησε να μου τεντώσει το χέρι αλλά ήτανε αδύνατο. Βγάλαμε ακτινογραφίες κι εκεί άκουσα το θεϊκό δεν έχετε απολύτως τίποτα. Τότε η υπομονή μου εξαντλήθηκε και έβαλα τα κλάματα. Μου βγάλανε κι άλλες ακτινογραφίες. Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω δώσει τόσα αυτόγραφα μαζεμένα. Μετά έπρεπε να μπει η γυψοσανίδα που σας είπα στην αρχή. Έπρεπε με κάποιο μαγικό τρόπο να σηκώσω το χέρι μου για να αρχίσει το στοκάρισμα. Τότε με άκουσε όλο το Θριάσιο, ο Ασπρόπυργος, η Σαλαμίνα και οι 12 Θεοί του Ολύμπου μαζί. Κλάμα, κλάμα, κλάμα ( τύφλα να’ χει η Μάρθα Βούρτση). Λίγο πριν αφήσω τη τελευταία μου πνοή στα χέρια του πρασινοφορεμένου νοσοκόμου αλλάζω δωμάτιο και με πάνε για υπέρηχο. Μια πανέμορφη κατάξανθη θεά με υποδέχτηκε μ’ ένα μεγάλο και κατάλευκο χαμόγελο. Με ξάπλωσε και με πασπάτεψε με ένα υγρό σαν αυτό που κάνει τα πιάτα αόρατα. Μετά τις ακτίνες ήρθανε και οι κάμερες. Με είχανε πάρει όλοι χαμπάρι τι ψωνάρα που είμαι. Βλέπετε δίδυμα; Της έκανα χιουμοράκι. Ηλικία; Ρωτάει 31 απαντάω. Είσαι πιο μικρός από μένα; Ξαναρωτάει. Έτσι φαίνεται, ξαναπαντάω. Παντρεμένος; μου λέει, τσου! της λέω. Εργένης; Ρωτάει… δεν θα το έλεγα της πετάω με πλάγιο τρόπο. Με τι ασχολείσαι; Συγγραφέας είμαι! Και τι γράφεις; Ιστορίες! Τι ιστορίες; Τρέλας! Έχω και μπλογκ και θα βγάλω και βιβλίο ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα και να πάει να γαμηθεί ο Κρόνος και όλοι οι φίλοι του μαζί.

Γυρίσαμε σπίτι αργά το βράδυ. Φάγαμε και την πέσαμε. Κι άρχισε το μεγάλο μαρτύριο. Που σε πονεί και που σε σφάζει. Και τότε θυμήθηκα την ηλίθια που με μάτιασε εκείνο το πρωί όταν πήγα να πάρω την Αναστασία από το σχολείο. Και πως ομόρφυνες, και η τηλεόραση σε έκανε διπλάσιο, κι έχεις αδυνατίσει. Και όσο μου πέταγε τα κομπλιμάν τόσο να γυαλίζει το μάτι της. Εκείνη τη νύχτα ήτανε αδύνατο να κοιμηθώ. Πονούσα πολύ. Κατά τις 4 τα ξημερώματα καταπίνω ένα ταβοράκι κι έρχομαι στα ίσα μου.

Δέκα μέρες είναι… θα περάσουνε κι αυτές… πρόσεχε το κακό μάτι!

Υ.Γ1 Ευχαριστώ τους γιατρούς στο Θριάσιο για την υπομονή τους

Υ.Γ2 Ευχαριστώ το Νίκο για την υπομονή του

Υ.Γ3 Ευχαριστώ το Μιχάλη που είναι συνέχεια δίπλα μου

Υ.Γ4 Ποτέ μη σκαλίζεις τις τσέπες σου όταν οδηγείς ποδήλατο

Υ.Γ5 Ποτέ μην παίρνεις στα σοβαρά τις κολακείες των άλλων. Ο κόσμος είναι κακός