Τα μαθητικά μου χρόνια...

ΑΡΧΗ

Δεν θυμάμαι τη μέρα που γεννήθηκα. Απ’ ότι μου λένε η μέρα ήταν ηλιόλουστη. Πήγε όλη η οικογένεια στη παρέλαση και στο καπάκι σπάσανε τα νερά της μητέρας μου. Φτάσανε στο Αλεξάνδρας και με ξεγέννησαν όχι ένας, ούτε δύο αλλά τρεις γιατροί. Είπαν στον πατέρα μου να σας ζήσει το παιδί κι εκείνος συγκινημένος φώναξε

 – Το έκτο είναι!

Δεν θυμάμαι τις πρώτες μου λέξεις. Ποιά αδερφή μου με τάιζε, ποιά μου άλλαζε πάνες και ποιά μου διάβαζε παραμύθια. Από τα πέντε μέχρι να τελειώσω το Δημοτικό θυμάμαι πολλά. Όμορφα ή άσχημα πάντα με λίγη σαλτσούλα για να αποκτά το σκηνικό την απαραίτητη βαρύτητα.

Το τσαντάκι του νηπιαγωγείου είχε χρώμα γαλάζιο και τον Φρου Φρού. Το αγόρι με τα κόκκινα μαλλιά και τις φακίδες στα μάγουλα. Το πρωί η μεγάλη μου αδερφή έβαζε μέσα ένα χυμό, και δυο τρίγωνα τυράκια. Στον δρόμο για το νηπιαγωγείο μου αγόραζε από το φούρνο της γειτονιάς κι ένα μικρό χωριάτικο φραντζολάκι.  Μια μέρα, την ώρα του διαλλείματος έπαιζα με ένα κορίτσι γύρω γύρω αλλά αυτή με άφησε χωρίς προειδοποίηση και σκοτώθηκα.

Στην πρώτη τάξη του Δημοτικού παίζαμε που’ ντο που’ ντο το δαχτυλίδι. Η δασκάλα μας είχε δώσει τη χρυσή βέρα της και κάποιο παιδί την έχασε. Μετά παίζαμε πού είναι η βέρα; Οέο;

Στην δευτέρα τάξη μου δώσανε το ρόλο του Άγγελου στη χριστουγεννιάτικη γιορτή κι εγώ ήμουν πολύ στεναχωρημένος γιατί δεν έπαιζα τον Ιωσήφ. Ήθελα τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Στην τρίτη τάξη ανακάλυψα τη μαγεία του θεάτρου σκιών. Είπα ψέματα στη μητέρα μου ότι η δασκάλα μας έβαλε εργασία να φτιάξουμε όλες τις φιγούρες του Καραγκιόζη. Την επόμενη μέρα η μαμά βρήκε τη δασκάλα, εκείνη της είπε την αλήθεια κι έγινα ρεζίλι. Μετά από λίγους μήνες οι γονείς μου τρώγανε σε μια ταβέρνα και στο δίπλα τραπέζι καθόταν ο Ευγένιος Σπαθάρης. Τον παρακάλεσαν να τους πει τον τρόπο που φτιάχνονται οι φιγούρες του Καραγκιόζη. Δεν πέρασε μία εβδομάδα και είχα τους πρώτους μου χάρτινους ήρωες. Ο πατέρας μου έφτιαξε ένα ξύλινο τελάρο, κάρφωσε κι ένα λευκό σεντόνι κι άρχισα να δίνω παραστάσεις στα πέντε μου αδέρφια.

Στην τετάρτη τάξη παίρνω μέρος στον πανελλήνιο διαγωνισμό του περιοδικού Τηλέραμα Ο Μικρός Δημοσιογράφος. Έγραφα, έσκιζα, έγραφα, έσκιζα (από μικρός τελειομανής). Τελικά τους έστειλα μια ιστορία. Δεν κέρδισα το πρώτο βραβείο αλλά μου ήρθε ένας έπαινος που έλεγε να γράφω ασταμάτητα και να διαβάζω ότι πέφτει στα χέρια μου. Νομίζω εκείνη τη χρονιά έφαγα και τη πόρτα της τάξης στη μάπα και το ματάκι μου πρήστηκε σαν καρπούζι. Έμεινα κλεισμένος στο σπίτι περίπου ένα μήνα. Φαντάζεσαι το come back μου, ε; 

Στην πέμπτη τάξη φτιάχνω τον δικό μου θίασο στον ακάλυπτο χώρο της πολυκατοικίας κι εκεί ανέβαζα τις παραστάσεις μου. Τα κείμενα τα έγραφα εγώ. Ο σκηνοθέτης και ο πρωταγωνιστής ήμουνα εγώ. Φτιάχναμε όλα τα παιδιά σκηνικά από κούτες ψυγείων και κολλούσαμε αφίσες στις κολώνες της γειτονιάς.  Είχα τον επαγγελματισμό μέσα μου γι’ αυτό και είχαμε επιτυχία και χαρτζιλίκι.

Όταν τελείωνα το Δημοτικό είχα πείσει τον εαυτό μου ότι το θέατρο είναι αυτό που με εκφράζει, που με φτιάχνει πολύ και που με κάνει ευτυχισμένο. Η μητέρα μου κάθε Κυριακή με πήγαινε να βλέπω παιδικές παραστάσεις. Η πρώτη που είδα ήταν οι Ιστορίες του Παππού Αριστοφάνη στο Θέατρο Έρευνας Δημήτρη Ποταμίτη. Τα αδέρφια μου ήταν οι πρώτοι μου θεατές. Τους έβαζα στο πίσω δωμάτιο να με παρακολουθούν. Εγώ αυτοσχεδίαζα και τους έκανα να γελάνε.

Αγάπη, στοργή, φροντίδα, ζεστασιά… αυτές οι λέξεις κολλάνε γάντι στην παιδική μου ηλικία.

ΜΕΣΗ

1^ο Γυμνάσιο Νικαίας (4 χρόνια)

Κάπου εκεί μαζί με την εφηβεία μου ήρθε και το απόλυτο χάος. Μια διαρκείς αναζήτηση με το μέσα μου. Ποιός είμαι, που πηγαίνω και τι ρόλο βαράω σ’ αυτή τη ζωή. Στα θεωρητικά ήμουνα από μέτριος έως καλός θα έλεγα. Στα πρακτικά από κακός έως κάκιστος. Άλγεβρα, Γεωμετρία άγνωστες λέξεις. Ούτε τα εξώφυλλα δεν γνώριζα. Όπου χαβαλές, κοπάνες και καφέδες κι ο Κωστάκης πρώτος.

Η χρονιά πέρασε με την αγωνία για το πότε θα κυκλοφορήσει το νέο τεύχος του ΠΟΠ ΚΟΡΝ και ποιές γιγαντοαφίσες θα έχει μέσα. Τότε δεν υπήρχαν τα cd… μόνο δίσκοι και κασέτες. Εγώ αντί να διαβάζω τα μαθήματά μου αγόραζα εξηντάρες κασέτες από το μάρκετ, έβαζα στο ραδιόφωνο τον αγαπημένο μου σταθμό (πάντα ελληνικά) και μόλις άκουγα την εισαγωγή του αγαπημένου μου τραγουδιού πάταγα το rec.

Και ο καιρός περνούσε, ήρθε ο Ιούνιος, έδωσα εξετάσεις και μετά τα αποτελέσματα. Έμεινα στην Άλγεβρα και στην Ιστορία. Μέχρι να φτάσω σπίτι είχα σκηνοθετήσει τα πάντα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Ανεβαίνω τις σκάλες και με το που ανοίγει η πόρτα πατάω κάτι κλάματα λες και καθάριζα κρεμμύδια. Ευτυχώς με λυπήθηκαν οι δικοί μου. Το καλοκαίρι και καλά διάβαζα για τον Σεπτέμβρη. Ευτυχώς είχα Άγιο και πέρασα στη Β τάξη.

Στη Β τάξη είχα ταυτιστεί απόλυτα με τη λέξη βαρεμάρα. Όποιο λεξικό και να άνοιγες δίπλα σ’ αυτή τη λέξη θα έβλεπες τη φωτογραφία μου. Απορώ πως ξύπναγα για να πάω σχολείο. Ένα ψηλό και άχαρο αγόρι ήμουνα με γυαλιά μυωπίας και τίποτα παραπάνω. Τα γυαλιά δεν τα φόρεσα για να διαβάζω αλλά επειδή ήθελα να αλλάξω look. Ευτυχώς δεν είχα σπυράκια. Ούτε υποστήριξη από τους καθηγητές μου είχα. Τον Ιούνιο έμεινα σε 7 μαθήματα.  Boing! Gdoup! 

Ξαναπήγα δευτέρα Γυμνασίου για να τα μάθω καλύτερα κι εκεί ένιωσα τι θα πει περιθώριο. Μέσα στη τάξη ήμουνα ο σημαδεμένος. Ο περιττός που λέει και το τραγούδι. Με βλέπανε και αλλάζανε δρόμο. Δεν με έκανε κανείς παρέα εκτός από τον κολλητό μου τον Αντώνη. Εκείνο το χειμώνα αποφάσισα να αφήσω για λίγο το θέατρο και να ασχοληθώ σοβαρά με το τραγούδι. Εγώ έγραφα τους στίχους και τη μουσική. Ο Αντώνης είχε ένα μοντέρνο αρμόνιο. Κλειδωνόμασταν με τις ώρες στο δωμάτιό του και ηχογραφούσαμε τραγούδια. Μετά τα αντιγράφαμε σε κασέτες και βάζαμε και εξώφυλλο. Τη μάπα μου φυσικά. Όταν άρχισα να μοιράζω τις κασέτες στα παιδιά της τάξης άρχισαν να με αποκαλούνε ψωνάρα. Πήρα το αίμα μου πίσω. Από το τίποτα πήρα προαγωγή σε ψώνιο. Οι γονείς μου με είχανε γράψει φροντιστήριο. 

Φυσικά προβιβάστηκα αμέσως στην Γ τάξη. Θα ήτανε γελοίο να μείνω πάλι στην ίδια τάξη για δεύτερη φορά. Μου άρεσε η τρίτη να σου πω την αλήθεια. Δεν έπεσα με τα μούτρα στο διάβασμα, μη παρεξηγηθώ. Είχα αναλάβει όλα τα πολιτιστικά. 28^η Οκτωβρίου, 17 Νοέμβρη, Χριστούγεννα, Κοπή πίττας, απόκριες, 25^η Μαρτίου, αποχαιρετιστήριο πάρτι. Σε κάτι τέτοια ήμουνα μανούλα. Μη μου έλεγες να ανοίξω βιβλίο μόνο… τότε μπήκα και στην θεατρική ομάδα του Δήμου.        

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

3^ο Ενιαίο Λύκειο Νικαίας (2 χρόνια την Ά τάξη)

Ήμουνα πολύ τεμπέλης. Χαζός δεν ήμουνα ποτέ. Πολλές κοπάνες, αμέτρητες απουσίες και η βαρεμάρα πιστή μου σύντροφος. Ποια χημεία και ποια άλγεβρα. Αφήστε με στην ησυχία μου. Ούτως ή άλλως δεν ήθελα να γίνω γιατρός ή δικηγόρος. Δεν είχα σκοπό να μπω στο Πανεπιστήμιο το οποίο έχει τόσα ι που ακόμα και σήμερα τα μπερδεύω. Ανορθόγραφος ήμουνα πάντα. Εκθέσεις έγραφα πολύ καλές και στο μάθημα της ζωγραφικής έσκιζα. Τον Ιούνιο μένω σε δυο μαθήματα. Χημεία την οποία προανέφερα και κάτι ακόμα που μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή. Το καλοκαίρι με ξαναγράφουν φροντιστήριο και το Σεπτέμβρη δίνω πάλι και μένω στη Χημεία. Γαμώ τη βλακεία μου γαμώ!

Το έχω ξαναδεί το έργο. Απαρατήρητος, αδιάφορος, διάφανος και ότι τελειώνει σε ος. Ένας χειμώνας βάρβαρος και κρύος. Από την πολύ μελαγχολία μου το έριξα στην ποίηση. Μιλάμε για βαθιά κουλτούρα ο καλλιτέχνης. Τέλος η πρώτη τάξη, τέλος και το λύκειο. That’s it! Να μου πεις… κι αυτοί που το τελειώσανε και σπουδάσανε και πήρανε πτυχία τι κάνουνε σήμερα; Γιατί κουνάς το κεφάλι; Όλοι άνεργοι είναι! 

ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Παρακάλεσα τους γονείς μου να μη ξαναπάω σχολείο και να βρω μια σχολή να μάθω ένα επάγγελμα, μια τέχνη που να έχει ενδιαφέρον, και αν δεν τα κατάφερνα κι εκεί να έπιανα μια δουλειά. Νύχτα, μέρα, οτιδήποτε. Η δουλειά δεν είναι ντροπή. Έτσι δεν λένε;

           

Αφού το ψάξαμε λιγάκι κατέληξα σε σχολή σχεδιαστών μόδας – ενδυματολογίας. Εκεί να δεις χαρά! Ένα αγόρι ανάμεσα σε 30 κορίτσια. Με κάνανε και πρόεδρο της τάξης. Ποιός εγώ! Που στο παρελθόν ούτε κουνούπι δεν με πλησίαζε…

Είχαμε ξεχάσει όμως κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Το στρατιωτικό. Ήρθε το χαρτί, που να μην ερχόταν, για ΕΔ. Το ΕΔ είναι οι ειδικές δυνάμεις. Ξέρω κι ένα καλό με τον Τοτό θα σου το πω αργότερα. Μου κάνει πλάκα ο Θεός (είπα μόλις το διάβασα). Καμία Πλάκα και κανένα Θησείο. Παράτησα τη σχολή στη μέση για να υπηρετήσω τη μαμά πατρίδα. 

Έχουνε περάσει τόσα χρόνια και ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω ποιος ήτανε ο λόγος που μας ξυπνάγανε στις 5 το πρωί, μας τσιτσίδωναν από τη μέση και πάνω Γενάρη μήνα και τρέχαμε για 2 ώρες γύρω γύρω το στρατόπεδο σαν τα βλαμμένα. Και τόσα push ups; Ποιος ο λόγος; Τούμπανο έγινα πριν καν το καταλάβω. Εγώ. Ένα ψηλό, αδύνατο και άχαρο αγόρι…