Σάββατο 20 Απριλίου 2013

Θα ήθελα το κινητό του Ηρώδη παρακαλώ.


Ξέρω ότι πάλι θα με πεις ξινό, κακό, ίσως και μαλάκα αλλά αν θες να βγάλεις το συμπέρασμά σου έλα πρώτα για λίγες μέρες να μείνεις μαζί μου και μετά θα καταλάβεις γιατί πράγμα μιλάω.

Η πολυκατοικία, ευτυχώς,  ακριβώς απέναντι έχει καταπράσινο λοφίσκο με θάμνους και ανθισμένα λουλούδια.

Η ίδια πολυκατοικία, δυστυχώς, έχει έξι πατώματα με 4 διαμερίσματα σε καθένα από αυτά.

Όταν μετακόμισα δεν εισέπραξα απολύτως κανένα χαμόγελο και καμία θερμή υποδοχή. Σκασίλα μου μεγάλη. Δεν περίμενα την μπάντα του Δήμου και να μου στρώσουν κόκκινο χαλί σε καμία περίπτωση. Αν ήμουν ο Κώστας Μαρτάκης θα βαράγανε κουδούνια να ζητήσουν ζάχαρη, το μόνο σίγουρο.

Λίγα εικοσιτετράωρα αργότερα διαπιστώνω ότι σε κάποιο από τα διαμερίσματα κάποιος ή κάποια παίζει πιάνο. Ευτυχώς όχι τις ώρες κοινής ησυχίας. Ευτυχώς το πιάνο βγάζει και γαμώ τις μελωδίες που δεν κόβεις φλέβες όταν τις ακούς. Καλά κάνει το παιδί. Μπράβο του. Καλλιτέχνης είναι. Φαντάζεσαι να έπαιζε μπαγλαμά ή ντραμς; Πάντα υπάρχουν και χειρότερα. Καλά, για ηλεκτρική κιθάρα δεν το συζητώ…

Πρόσφατα όμως ήρθε και μια οικογένεια με 2 πιτσιρίκια ούτε 5 ετών. Ακριβώς από κάτω μου. Κλάματα, τσιρίδες, υστερίες, φωνές και πάλι απ’ την αρχή. Επαναλαμβάνω ακριβώς από κάτω.  Όπερ σημαίνει ότι τα πάντα ακούγονται σε Dolby surround!!! Τα πάντα ακούγονται πολύ δυνατά λες και το σπίτι είναι γεμάτο ηχεία από αυτά που έχουνε στις συναυλίες.

Σχεδόν κάθε μέρα πετυχαίνω στην είσοδο τα μικρά με την μαμά ή τον μπαμπά τους. Σχεδόν κάθε μέρα πετάω τις μπηχτές μου με το χιούμορ που διαθέτω αλλά δεν γίνεται τίποτα. Κανά δυο φορές, πάνω στα νεύρα μου, σκέφτηκα να τους πετάξω φόλα αλλά μετά σκέφτηκα ότι δεν θα είχα καμία ελπίδα για να μπω στον Παράδεισο (παιδιά είναι θα μεγαλώσουν αργά ή γρήγορα). 

Έχω πέντε ανιψάκια. Τον Γιάννη, τον Μωυσή, την Αναστασία, τον Μωυσή junior και τη Μαρία. Σου ορκίζομαι σε ότι έχω ιερό πως δεν έχω ακούσει ποτέ το κλάμα τους. Δεν λέω ότι τα αδέρφια μου είναι οι ιδανικοί γονείς και ότι οι άλλοι δεν είναι. Απλά προσέχουν τα παιδιά και δεν τα κακομαθαίνουν ούτε επιτρέπουν να τους καβαλήσουν και να γίνεται πάντα το δικό τους.

Ορίστε, ξέχασα τι ήθελα να γράψω. Πάλι κλάματα και τσιρίδες. Να αλλάξω πόρτες; Τζάμια; Πατώματα; Πόλη; Χώρα; Πλανήτη; Ή να κάνω ένα τηλέφωνο στον Ηρώδη να διευθετήσει το πρόβλημα; Και πόσα θα μου πάρει; Στην Ελλάδα ζούμε και ο τζάμπας πέθανε. Χρόνια τώρα. Αχ! Παναγιά μου βόηθα με… κάνε να σταματήσει το μαρτύριο που ζω.

Καλό Σαββατοκύριακο!    

  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ «ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΗΤΑΝ Ο ΚΑΙΡΟΣ» ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΗ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΚΑΙ ΩΡΑ 18:00 ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ ΒΗΤΑ ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ

  Οι Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ και ο συγγραφέας Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου   Μια φορά ήταν ο κ...