Αυτή τη λέξη
την ακούω συνέχεια στ’ αυτιά μου. Όπου σταθώ και όπου βρεθώ: στο λεωφορείο, στο
μετρό, στις καφετέριες, στην τηλεόραση (όποτε την ανοίγω), παντού. Χέστηκε η
φοράδα στ’ αλώνι που λέει κι η μανούλα μου.
Αγοράσαμε επιτέλους
καρέκλες για την τραπεζαρία. Ψάχναμε μήνες, πήγαμε σχεδόν παντού, γυρίσαμε τον
κόσμο ανάποδα. Τα έπιπλα τα σχεδιάσαμε εμείς. Όλα είναι σε άσπρο μαύρο και
θέλαμε η τραπεζαρία να έχει κάτι ξεχωριστό, να μην το έχουνε οι άλλοι, να το
γουστάρουμε, να βγάζει μάτι.
Η σειρά
λέγεται Hilton. Δεν μπήκαμε κρυφά στο ξενοδοχείο και τις κλέψαμε, ούτε ήμασταν
καλεσμένοι σε δεξίωση και φεύγοντας πήραμε πέντε έξι για το σπίτι (αυτά δεν
γίνονται ούτε στις ταινίες).
Ο Μαρμαρίδης
βρίσκεται στην Ιερά οδό και έχει τα πάντα (ακόμα και τζουκ μποξ που ρίχνεις
κέρμα και ακούς Άντζελα Δημητρίου). Η Μαίρη είναι όλα τα λεφτά. Δεν μας ξεπέταξε,
δεν ξίνισε τα μούτρα της, δεν χασμουριότανε κοιτώντας το ρολόι.
Περπατήσαμε σε
όλους τους διαδρόμους, ανεβήκαμε σε όλους τους ορόφους. Θέλαμε το κάτι
διαφορετικό. Το βρήκαμε. Μεταλλικές καρέκλες με υφασμάτινο πάτο. Κάτι μεταξύ
ασήμι και χρυσό. Καμιά σχέση με τις άλλες… αυτό τις κάνει να είναι προχώ, μοναδικές
και vintage!
Δεν μας γδάρανε,
μας βοήθησαν να τις φορτώσουμε στο αμάξι, μας αποχαιρέτησαν με χαμόγελο.
Ναι, οι
καρέκλες μας είναι vintage κι εγώ δεν είμαι από χωριό.
CU!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου