Μεσάνυχτα στη Νίκαια

Αν θα ήμουν στο Παρίσι όπως είναι στην ταινία του Woody Allen τότε η ζωή μου θα ήταν διαφορετική. Θα προσπαθούσα να διαδώσω με κάθε τρόπο την κυκλοφορία του πρώτου μου βιβλίου. Θα έκανα τα αδύνατα δυνατά να ψιθυρίζουν κάτι για μένα κάθε φορά που με βλέπουν (θετικό ή αρνητικό το σχόλιο δεν έχει καμιά σημασία). Θα έκανα παρέα με στιχουργούς, ηθοποιούς, ποιητές, λογοτέχνες, ζωγράφους. Θα φιλοσοφούσαμε τη ζωή και θα πίναμε ακριβό κόκκινο κρασί. Θα βγαίναμε κάθε βράδυ σε μπαρ και θα χορεύαμε στο Moulin Rouge μαζί με τα καυτά - πολλά υποσχόμενα - κορίτσια που πουλάνε εφήμερους έρωτες της μιας βραδιάς και κάνουν τα αρσενικά να αισθάνονται όπως αυτά θέλουν. Επειδή όμως δεν έχω καμιά σχέση με τον πρωταγωνιστή της ταινίας που προανέφερα (και δεν ζω στο Παρίσι το βασικότερο) θα προσπαθήσω να δώσω σε λίγες γραμμές την πραγματική εικόνα. Πριν δυο μέρες συναντήθηκα με τον εκδότη μου κύριο Βασίλη Χατζηιακώβου (Παρουσία). Μου έδωσε την τελική μακέτα του εξωφύλλου καθώς επίσης και όλο το περιεχόμενο του βιβλίου με το ιδιαίτερο χαρτί, το κανονικό μέγεθος και τη γραμματοσειρά που θα κυκλοφορήσει. Έπρεπε να ρίξω μια τελευταία ματιά πριν το πάει στο τυπογραφείο. Τα χέρια μου τρέμανε και η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή. Χρόνια είχα να νιώσω κάτι τέτοιο. Αισθάνθηκα σαν μικρό παιδί που του δίνει ο Άγιος Βασίλης ένα μεγάλο κουτί με πολύχρωμο περιτύλιγμα και ανυπομονεί να το ξεσκίσει και να του βγάλει τα μάτια αλλά ταυτόχρονα τον τρώει και η αγωνία μήπως και δεν είναι αυτό που του είχε γράψει στο γράμμα παραμονές των Χριστουγέννων. 

Ναι, είμαι ακόμα παιδί και δεν κάνω πλάκα, με τα πάνω μου και τα κάτω μου, με τις καλές και τις κακές μέρες. Όταν είμαι χαρούμενος χαμογελάω σε όλον τον κόσμο και δίνω απλόχερα άφθονη θετική ενέργεια χωρίς να περιμένω αντάλλαγμα. Άλλες φορές κρύβομαι σε μια σκοτεινή γωνία, με πιάνει το παράπονο και κλαίω (χωρίς ήχο για να μη με πάρουνε χαμπάρι) γιατί η πουτάνα η ζωή είναι τόσο απρόβλεπτη και δεν μας τα φέρνει πάντα έτσι όπως τα ονειρευόμαστε. Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει (κλισέ του κερατά). Όταν κάτι το θέλεις πολύ όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις (παραφορεμένο). Όταν η τύχη μου χτύπησε την πόρτα εγώ δεν ήμουνα εκεί (αυτό θα το διαψεύσω σύντομα).

Και η ζωή συνεχίζεται… με χιούμορ, ευγενικό θράσος και μαγκιά όπου και όταν χρειαστεί. Πέρασα θάλασσες και τρικυμίες κι ενώ το καράβι φαινόταν ότι θα έφτανε στον βυθό τελικά έφτασε στον προορισμό του. Με μια μικρή καθυστέρηση αλλά δεν έχει καμιά σημασία. Το ταξίδι τελείωσε και ακολούθησε ένα άλλο καινούργιο και πιο μεγάλο. Το δικό μου ταξίδι. Εγώ είμαι ο καπετάνιος και χαίρομαι γι’ αυτό. Συνεπιβάτες μου μόνο όσοι πιστεύουν σ’ εμένα και με αγαπούν έτσι όπως είμαι (ακόμα παιδί). 

Το Τελευταίο Botox και άλλες ιστορίες είναι η πρώτη μου συλλογή. Θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες από τις Εκδόσεις Παρουσία. Βρίσκεται στης καρδιάς μου το λιμάνι έτοιμη να κάνει το μεγάλο της ταξίδι. Με ήρεμη θάλασσα ή τρικυμία εσείς θα το κρίνετε αυτό.

                                                              

Σας περιμένω… η πρόσκληση είναι ανοιχτή προς όλους και το εισιτήριο ένα μεγάλο χαμόγελο.-