Το πρωινό ξύπνημα δεν είναι για όλους τους ανθρώπους!

Ο Ερμής το πρωί έκλαιγε. Δεν άντεχα να τον ακούω. Μου ράγιζε την καρδιά. Σηκώθηκα. Με νεύρα φυσικά. Φόρεσα μια φόρμα κι ένα μπλουζάκι. Τον έβγαλα έξω. Τον Ερμή εννοώ. Τον πήγα μια βόλτα μέχρι το café. Ήπια έναν φρέντο. Τσιγάρα. Και πάλι φρέντο. Και νεύρα. Πολλά νεύρα. Να θέλει παιχνίδια. Εγώ καμία όρεξη. Κατέβηκα για ψώνια. Μπήκα στο μάρκετ χωρίς τον Ερμή. Τι να αγοράσω; Τι λείπει από το σπίτι; Άρχισα και έχωνα στο καρότσι. Αυτόματα όλα. Ούτε τα προϊόντα κοιτούσα ούτε τις τιμές τους. Στο ταμείο ρώτησα αν τα λουκάνικα θέλουνε τηγάνι. Στον ατμό είναι πιο υγιεινά απάντησε η υπάλληλος. Της χαμογέλασα. Με το ζόρι αλλά χαμογέλασα. Μπήκα σπίτι. Ράδιο, καφές, δουλειές στο πόδι. Όλα αυτόματα. Ο Ερμής να λιάζετε σαν το πρόβατο. Έφαγε και δύο καλαμάκια κοτόπουλο που περίσσεψαν από χθες, βάρυνε το αγόρι, τον πήρε ο ύπνος. Τότε εκνευρίστηκα ακόμα πιο πολύ. Πρώτα με ξυπνάει, του κάνω όλα τα χατίρια, μετά κοιμάται πάλι. Θράσος! Θέλω καινούργιο σερβίτσιο. Λευκή πορσελάνη. Άγιες μέρες έρχονται. Όλα τα’ χε η Μαριορή anyway. Βγήκα έξω. Με τον Ερμή φυσικά. Αν τον αφήσω μόνο στο σπίτι θα το κάνει καινούργιο και μετά θα φύγει από τον τρίτο χωρίς να το καταλάβει. Μπαίνουμε στο μεγάλο κατάστημα με τα είδη σπιτιού. Δεν ζορίστηκα καθόλου να σου πω. Βρήκα πιάτα και λευκά και πορσελάνη. Η κυρία μου τα τύλιξε με προσοχή. Ήθελα ακόμα ένα φρέντο αλλά η τσέπη άδεια. Φτάνω σπίτι. Βάζω πλυντήριο. Αρχίζω να ζωγραφίζω. Εκεί χαλαρώνω για λίγο. Μετά τηλέφωνο από την Αννούλα. Θα παίξω σε διαφήμιση. Είπα το ναι. Η Αννούλα είναι φίλη μου χρόνια. Ότι και να μου ζήταγε ναι θα της απαντούσα. Κοντεύει μεσημέρι. Τα μάτια μου καίνε. Σε ζάλισα συγνώμη. Σε πήρα μονότερμα. Θα απλώσω τα ρούχα τώρα. Μίλα μου σε παρακαλώ. Πες μου τις σκέψεις σου. Έχεις κι εσύ νεύρα όταν ξυπνάς το πρωί;