Παπούτσι από τον τόπο σου…

Αν ήμουν πρωταγωνιστής στο Sex & the City θα έμπαινα στο πρώτο αεροπλάνο για Μιλάνο και θα πήγαινα να αγοράσω παπούτσια και μάλιστα ακριβά. Ευτυχώς δεν παίζω στο Sex & the City και δεν είμαι πρωταγωνιστής. Κουραστικό πολύ φαντάζομαι. Έτσι, ξεκινήσαμε μεσημέρι Σαββάτου να βρούμε καινούργια παπούτσια. Είχα βάλει στο μάτι τα μαύρα δερμάτινα Converse από καιρό αλλά περίμενα την κατάλληλη στιγμή! (τα γενέθλιά μου) Με τα ρούχα δεν αντιμετωπίζω πρόβλημα σε αντίθεση με τα παπούτσια που μου βγαίνει το λάδι. Σκέτος εφιάλτης. Ο λόγος είναι το νούμερο. 47 παρακαλώ. Οι περισσότερες εταιρείες βγάζουν μέχρι 45. Αυτό είναι ρατσισμός. Οι υπόλοιποι δηλαδή τι θα φοράμε; Βατραχοπέδιλα; Πρώτη στάση το εμπορικό στη Πειραιώς. Το οργώσαμε όλο. Τίποτα. Όσα και να δοκίμασα με χτυπούσανε μπροστά. Πρόβλημα. Να κόψω κανα δυο δάχτυλα; Δεύτερη στάση ένα outlet λίγο παραπέρα. Νούμερα είχε αλλά όχι σε μαύρο χρώμα. Νεύρα. Τρίτη στάση Μανούλα όπου καταβροχθίσαμε υπέροχους λαχανοντολμάδες για να πάρουμε δυνάμεις. Πήραμε και σε τάπερ για το σπίτι. Τέταρτη στάση ένα άλλο εμπορικό στην Εθνική. Ούτε εκεί βρήκα τα μαύρα Converse που ήθελα. Η κούραση να κυβερνά όλο μου το κορμί. Η απογοήτευση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου. Μα τι ζήτησα; Σπίτι στην Εκάλη; Τον κάμπο με τα λούλουδα; Το επόμενο πρωί πήραμε ένα ταξί και μας κατέβασε Μοναστηράκι. Ήλιος και ζέστη. Κόσμος, φασαρία, χαμός! Σιγά μη κάτσει ο Έλληνας στο σπίτι του με τέτοιο καιρό. Μπήκαμε στο πρώτο μαγαζί. Ναι, το είχανε αλλά όχι στο νούμερό μου. Άρχισε να μουδιάζει ο σβέρκος μου. Η κρίση πανικού ερχότανε. Θα πάτε στο άλλο, μας είπαν. Πήγαμε στο άλλο, ανεβήκαμε στον όροφο με τα παπούτσια κι εκεί η τύχη μου χαμογέλασε και η καρδιά μου πήγε στη θέση της. Το βρήκαμε το άτιμο. Το δοκίμασα και δεν ήθελα να το βγάλω από πάνω μου. Πήγαμε στο ταμείο. Η τιμή έκαιγε. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Ότι πληρώνεις παίρνεις. Και αυτό είναι αλήθεια.

Υ.Γ Ο Ζαχαρίας με τα cd υπάρχει ακόμα… όχι που δεν θα μπαίναμε κι εκεί…