Ποτέ μη τρως τα νύχια σου όταν βγαίνεις απ’ το σπίτι!

Γρουσουζιά; Ναι, και μάλιστα μεγάλη. Γκαντεμιά; Ακόμα πιο μεγάλη. Διάβασε τι έπαθα χθες κι έπειτα πες μου αν έχω άδικο…

Ξύπνησα το πρωί μες στην καλή χαρά! Άνοιξα τα παράθυρα να μπει ο ήλιος μέσα. Ντύθηκα και βγήκα απ’ το σπίτι. Στη διαδρομή, μέχρι να φτάσω στο περίπτερο, τι βλακεία με έπιασε, άρχισα να τρώω τα νύχια μου. Φτάνω στο περίπτερο ρωτάω αν έχει εισιτήρια αρνητική απάντηση από την κυρία. Περπατάω λίγα τετράγωνα παραπέρα. Φτάνω σε ένα μαγαζάκι για να πάρω τσιγάρα και εισιτήρια. Τσιγάρα είχε, εισιτήρια όχι. Άρχισα να κοκκινίζω. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και έναν φραπέ στο χέρι. Ο φραπέ είχε γάλα και μάλιστα πολύ. Εγώ τον πίνω πάντα χωρίς γάλα. Το αίμα ανέβαινε σιγά σιγά στο κεφάλι. Φτάνω στη μεγάλη λεωφόρο κι εκεί επιτέλους βρίσκω εισιτήρια. Βλέπω το λεωφορείο μου να έρχεται. Τρέχω για να το προλάβω, ο καφές μου χύνεται στο χέρι, χάνω και το λεωφορείο. Δεν πειράζει, θα περιμένω το επόμενο…

Περίμενα… περίμενα… περάσανε δέκα λεπτά και μετά άλλα δέκα και το λεωφορείο εμφανίστηκε και μπήκα μέσα με τον καφέ να συνεχίζει να στάζει στο χέρι μου. Από το πουθενά με πιάνει βήχας. Στην αρχή μικρός μετά όλο και μεγάλωνε. Έχωνα το στόμα μου στο φούτερ. Όλοι με κοιτούσαν με μισό μάτι. Τι να έκανα; Να κατέβαινα απ’ το λεωφορείο και να το έπαιρνα με τα πόδια;

Η ταλαιπωρία δεν είχε τέλος. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά του μετρό τρώω μια σαβούρα που ήταν όλη δική μου. Φυσικά χάνω το μετρό και περιμένω το επόμενο. Βγαίνω από το μετρό και αρχίζει να βρέχει αλλά εγώ μαζί μου δεν είχα ομπρέλα. Φτάνω στις φωτοτυπίες. Έσταζα ολόκληρος. Επίσης κρύωνα. Λίγα λεπτά αργότερα αρχίζω να φτερνίζομαι. Η βροχή σταμάτησε βγήκε πάλι ο ήλιος…

Άρχισα να περπατάω στη Πανόρμου αλλά τα νεύρα να έχουν χτυπήσει κόκκινο. Κάποιος μου κάνει πλάκα, είπα. Φτάνω στο βιβλιοπωλείο μου λένε ότι ο βιβλιοπώλης μόλις έφυγε να τηλεφωνήσω το απόγευμα. Χάνω πάλι το λεωφορείο. Παίρνω δεύτερο καφέ. Προσπαθώ να πάρω τηλέφωνο κλείνει το κινητό από μπαταρία και τα ακουστικά πέφτουν στον υπόνομο…

Μπαίνω στο σουπερ μαρκετ για χαρτιά υγείας. Είχαν τελειώσει. Φτάνω σε κατάστημα με απορρυπαντικά κι εκεί είχανε τελειώσει. Περπατάω κανα τέταρτο μέχρι το άλλο σουπερ μαρκετ αλλά η ταμίας ήταν εκπαιδευόμενη και χάλασε τη ταμιακή μηχανή. Μου ζητούσε συγνώμη. Προσπαθούσα να της χαμογελάσω. Δύσκολο έως ακατόρθωτο…

  

Έχω άδικο μετά απ’ όλα αυτά;