Και στο δικό μας σπίτι Γιάννης υπάρχει (είμαστε μεγάλο σόι, απ' όλα έχουμε). Το πρώτο μου ανηψάκι γιορτάζει. Χρόνια του πολλά και καλή πρόοδο.
Η Ελλάδα όλη γιορτάζει. Πρώτοι οι Γιάννηδες, ακολουθούν οι Μαρίες, οι Γιώργηδες και στο τέλος η 21η Μαίου (δεν χρειάζεται να πω για ποιούς χτυπάει η καμπάνα).
Γιάννη μου το μαντήλι σου. Μεταξύ μας τώρα, έχεις δει πολλούς Γιάννηδες να φοράνε μαντήλι; Εγώ κανέναν!
Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει. Αν έχεις φίλο που ανήκει σε αυτή τη κατηγορία τότε δεν είναι φίλος. Να βγείτε ας πούμε επειδή γιορτάζει. Να πει εξ αρχής οτι θα κεράσει επειδή είναι η ονομαστική του εορτή. Να ανοίξει ένα μπουκάλι σε πολύ ιν μέρος και να το κατεβάσει όλο μόνος του. Μα δεν ντρέπεται καθόλου;
Πότε ο Γιάννης δεν μπορεί, πότε ο κώλος του πονεί. Σκέτος μπελάς δηλαδή. Φιλάσθενος άνθρωπος, όπως και να τον λένε, είναι πρόβλημα. Να νομίζει ότι έχει πυρετό και να μην έχει, να θέλει συνέχεια να του πάρεις την πίεση, να κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη και να σε ρωτάει για το χρώμα του. Κάθε τρείς και λίγο να σε παρακαλάει να τον πας στο νοσοκομείο για να τον δούνε οι γιατροί και να εντοπίσουν που βρίσκεται το πρόβλημα. Στο κεφάλι του φυσικά! Θέλει και ερώτημα;
Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη. Στανταράκι το παίζει μάγκας - μάτσο - εγώ τα σπάω όλα - εγώ δεν μασάω κτλπ. Σίγουρα όταν βρίσκει τα σκούρα εξαφανίζεται ως δια μαγείας κι άντε ψάξε να τον βρείς. Κότα δηλαδή.
Σαράντα πέντε Γιάννηδες ενός κοκόρου γνώση. Η αλήθεια είναι ότι τόσους πολλούς δεν γνωρίζω. Επίσης δεν γνωρίζω αν οι κόκορες έχουν γνώση. Σταματώ εδώ.
Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα. Τίποτα δεν έχει, το είπα πρίν. Μια χαρά είναι το αγόρι απλά γουστάρει όλοι να ασχολούνται με την πάρτη του. Οκ;
Τι κάνεις Γιάννη; Κουκιά σπέρνω. Κανονικό κωλοβάρεμα. Γι' αυτό και οι έντονοι πόνοι στα οπίσθια. Αραχτός πάντα στη πολυθρόνα. Καπνίζει στριφτό, πίνει φραπόγαλα, βλέπει Τούρκικα. Όταν έρχονται φίλοι βλέπουν μπάλα, πίνουν μπύρες, τρώνε πίτσες και λένε πόσες γκόμενες σέρνει ο καθένας. Κλασικά εικονογραφημένα.
Τρέξε Γιάννη γύρευε και Νικολό καρτέρει. Ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τονε βγάλαμε. Αυτό σίγουρα γράφτηκε για τα συμπεθέρια που μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό να καίγονται για το όνομα του μωρού και όχι για να το αν θα είναι καλά στην υγεία του. Αλλού, μακρυά απο δώ, αφήνουν το παιδί να διαλέξει το όνομα που αυτό θέλει. Και μου ακούγεται πολύ πιο σωστό.
Να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω λάδι. Όχι κυρά μου! Είπαμε! Το παιδί μπορεί να είναι λίγο βλαμμένο αλλά όχι και να τον κάψεις! Τι κακό μας έκανε; Επειδή είναι εντελώς κουκουρούκου; Γιατί εμείς, τι είμαστε;
Υ.Γ 1 Βρήκα κι άλλες πολλές παροιμίες αλλά θα τελειώσω του χρόνου...
Υ.Γ 2 Συγνώμη και πάλι για τα ορθογραφικά λάθη αλλά γράφω σε ξένο λαπιτόπι...
Η Ελλάδα όλη γιορτάζει. Πρώτοι οι Γιάννηδες, ακολουθούν οι Μαρίες, οι Γιώργηδες και στο τέλος η 21η Μαίου (δεν χρειάζεται να πω για ποιούς χτυπάει η καμπάνα).
Γιάννη μου το μαντήλι σου. Μεταξύ μας τώρα, έχεις δει πολλούς Γιάννηδες να φοράνε μαντήλι; Εγώ κανέναν!
Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει. Αν έχεις φίλο που ανήκει σε αυτή τη κατηγορία τότε δεν είναι φίλος. Να βγείτε ας πούμε επειδή γιορτάζει. Να πει εξ αρχής οτι θα κεράσει επειδή είναι η ονομαστική του εορτή. Να ανοίξει ένα μπουκάλι σε πολύ ιν μέρος και να το κατεβάσει όλο μόνος του. Μα δεν ντρέπεται καθόλου;
Πότε ο Γιάννης δεν μπορεί, πότε ο κώλος του πονεί. Σκέτος μπελάς δηλαδή. Φιλάσθενος άνθρωπος, όπως και να τον λένε, είναι πρόβλημα. Να νομίζει ότι έχει πυρετό και να μην έχει, να θέλει συνέχεια να του πάρεις την πίεση, να κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη και να σε ρωτάει για το χρώμα του. Κάθε τρείς και λίγο να σε παρακαλάει να τον πας στο νοσοκομείο για να τον δούνε οι γιατροί και να εντοπίσουν που βρίσκεται το πρόβλημα. Στο κεφάλι του φυσικά! Θέλει και ερώτημα;
Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη. Στανταράκι το παίζει μάγκας - μάτσο - εγώ τα σπάω όλα - εγώ δεν μασάω κτλπ. Σίγουρα όταν βρίσκει τα σκούρα εξαφανίζεται ως δια μαγείας κι άντε ψάξε να τον βρείς. Κότα δηλαδή.
Σαράντα πέντε Γιάννηδες ενός κοκόρου γνώση. Η αλήθεια είναι ότι τόσους πολλούς δεν γνωρίζω. Επίσης δεν γνωρίζω αν οι κόκορες έχουν γνώση. Σταματώ εδώ.
Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα. Τίποτα δεν έχει, το είπα πρίν. Μια χαρά είναι το αγόρι απλά γουστάρει όλοι να ασχολούνται με την πάρτη του. Οκ;
Τι κάνεις Γιάννη; Κουκιά σπέρνω. Κανονικό κωλοβάρεμα. Γι' αυτό και οι έντονοι πόνοι στα οπίσθια. Αραχτός πάντα στη πολυθρόνα. Καπνίζει στριφτό, πίνει φραπόγαλα, βλέπει Τούρκικα. Όταν έρχονται φίλοι βλέπουν μπάλα, πίνουν μπύρες, τρώνε πίτσες και λένε πόσες γκόμενες σέρνει ο καθένας. Κλασικά εικονογραφημένα.
Τρέξε Γιάννη γύρευε και Νικολό καρτέρει. Ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τονε βγάλαμε. Αυτό σίγουρα γράφτηκε για τα συμπεθέρια που μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό να καίγονται για το όνομα του μωρού και όχι για να το αν θα είναι καλά στην υγεία του. Αλλού, μακρυά απο δώ, αφήνουν το παιδί να διαλέξει το όνομα που αυτό θέλει. Και μου ακούγεται πολύ πιο σωστό.
Να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω λάδι. Όχι κυρά μου! Είπαμε! Το παιδί μπορεί να είναι λίγο βλαμμένο αλλά όχι και να τον κάψεις! Τι κακό μας έκανε; Επειδή είναι εντελώς κουκουρούκου; Γιατί εμείς, τι είμαστε;
Υ.Γ 1 Βρήκα κι άλλες πολλές παροιμίες αλλά θα τελειώσω του χρόνου...
Υ.Γ 2 Συγνώμη και πάλι για τα ορθογραφικά λάθη αλλά γράφω σε ξένο λαπιτόπι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου