Εκείνο το πρωί πήγαμε μαζί στο
νοσοκομείο. Είχα ραντεβού με τον ψυχίατρό μου. Τη ρώτησε πως με βλέπει. Του
απάντησε καλύτερα από ποτέ. Ο γιατρός μας ανακοίνωσε ότι θα με αναλάβει άλλος.
Έσκυψα το κεφάλι. Τα μάτια μου υγρά. Προδοσία. Έκανα μεγάλο αγώνα…
Πήραμε το λεωφορείο. Μετά ακόμα
ένα. Φτάσαμε Πειραιά. Ο ήλιος να παίζει κρυφτό (και με την υπομονή μας). Εκεί,
μεσ’ το τσιμέντο και τη σκόνη εμφανίστηκε η μαγεία. Μια στιγμή ήταν αρκετή. Μια
μικρή στιγμή που στα μάτια μου φάνταζε μεγάλη. Στο λιμάνι του Πειραιά.
Περπατούσαμε για αρκετή ώρα, μαζί. Είδε λίγα περιστέρια. Έβγαλε το κουλούρι από
την τσάντα της και άρχισε να τα ταΐζει. Την κοίταξα με θαυμασμό. Χαμογέλασα
ανάβοντας τσιγάρο. Φούσκωσα από περηφάνια. Είπα, αυτή η γυναίκα είναι η Μητέρα
μου…
Είναι ηρωίδα όχι μόνο επειδή
έκανε έξι παιδιά, αλλά επειδή μας έδωσε τα πάντα, μας μεγάλωσε με αρχές,
αξιοπρέπεια και μπόλικη φροντίδα. Την παιδεία που πήραμε από το σπίτι την
μεταφέραμε στο σχολείο και όλοι οι καθηγητές της μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια.
Δεν νομίζω να μας έλειψε κάτι. Δούλεψε πολύ σκληρά, κι εκείνη αλλά και ο
πατέρας μας. Ποτέ δεν έκανε διαχωρισμούς. Δεν μας χώρισε δηλαδή σε στρατόπεδα.
Να έχει στα πούπουλα τα αγόρια και τα κορίτσια σε δεύτερη μοίρα ή και το
αντίθετο. Μας έμαθε τι θα πει αλληλεγγύη, να είμαστε αγαπημένοι και να μη
ζηλεύουμε ο ένας τον άλλον. Να προσπαθούμε με κάθε τρόπο να βοηθάμε τον διπλανό
μας και να μην κοιτάμε μόνο την πάρτη μας. Όσα χρόνια τη θυμάμαι ήταν και παραμένει
δίπλα μας. Στα δύσκολα στεκότανε σαν βράχος. Στα εύκολα καμάρωνε…
Στην πιο δύσκολη περίοδο της
ζωής μου, όταν έπαθα πνευμονία Ιούλιο μήνα, δεν έφυγε από δίπλα μου ούτε για
ένα λεπτό (οι υποτιθέμενοι φίλοι είχαν εξαφανιστεί). Την ευχαριστώ γι’ αυτό και
για χιλιάδες άλλα. Είναι η μοναδική γυναίκα μέσα στην καρδιά μου. Άλλη στον
κόσμο δεν υπάρχει και αν υπάρχει σίγουρα δεν μοιάζει στη μητέρα μου. Τα αυτιά
μου έχουν ακούσει τις πιο απίστευτες ιστορίες που μπορώ να γεμίσω σελίδες ολόκληρες.
Από μητέρες που δεν κοίταξαν ποτέ τα παιδιά τους μέχρι γυναίκες μάγισσες…
Η Μητέρα μου γεννήθηκε στο
κέντρο της Πάτρας το 1950. Λόγω του υγρού κλίματος μετά από μια τριετία
αναγκάζονται οι γονείς της μαζί με τα άλλα δύο αδέρφια της να μετακομίσουν στο
Πέραμα πάνω στην κορφή του βουνού και να ζήσουν πολύ φτωχικά σε μία παράγκα για
αρκετά χρόνια. Η γιαγιά μου η Μαίρη, παραδοσιακή ελληνίδα μάνα έδινε πολύ αγάπη
στα δύο της αδέρφια και αυτό τη στεναχωρούσε πολύ. Ο παππούς ο Κώστας ήτανε
πολύ αυστηρών αρχών. Τότε υπήρχε παντού πείνα και δυστυχία. Μετά από λίγα
χρόνια αφήσανε το Πέραμα και πιάσανε ένα μικρό οικόπεδο στη Νεάπολη ( η βόρεια
πλευρά της Νίκαιας). Ο παππούς από ταχυδρόμος έγινε ιερέας και με το μισθό
άρχισαν σιγά σιγά να χτίζουνε το σπιτικό τους. Η μικρή Ευφροσύνη μετά το
δημοτικό πήγε σε σχολή οικοκυρικής όπου και αρίστευσε. Ο Στέλιος έπιασε δουλειά
στα ναυπηγεία. Η Διονυσία καλοπερνούσε. Στα δεκαεννιά της χρόνια η Φρόσω ερωτεύεται
έναν γοητευτικό οικοδόμο τον Μωυσή (είχε μουστάκι, μπράτσα και οδηγούσε
μηχανή). Παντρευτήκανε και χωρίς να το καταλάβουν κάνανε 6 παιδιά. Την Γεωργία,
τη Μαρία, τη Βαγγελία, τη Βάσω, τον Βασίλη και τον Μικρό (το όνομά του το
άκουγε σπάνια). Η Διονυσία παντρεύτηκε τον Βασίλη και ο Στέλιος ανέλαβε τον
παπα- Κώστα όταν η γυναίκα του Μαρία έφυγε από τη ζωή. Ο Μωυσής αγαπούσε πολύ
τη Φρόσω και καμάρωνε για τα έξι του παιδιά. Δούλευε σκληρά στις οικοδομές αλλά
επειδή δεν υπήρξε ποτέ τεμπέλης ή αλήτης πάντα έβρισκε δουλειά και μέχρι σήμερα
οι εργολάβοι έχουν να λένε τα καλύτερα γι’ αυτόν. Όταν τα παιδιά μεγάλωσαν η
Φρόσω έβγαλε άδεια για πάγκο στη λαϊκή για να μπορούν να τα φέρουν βόλτα. Το
ζευγάρι παρ’ όλα τα οικονομικά προβλήματα ήτανε ευτυχισμένο με τα έξι παιδιά
τους. Τους χειμώνες, μπαίνανε όλοι μαζί στο εννιαθέσιο πουλμανάκι και ταξίδευαν
σε όλη την Ελλάδα και τα καλοκαίρια κάθε Κυριακή πήγαιναν για μπάνιο στο μικρό
Καβούρι. Χρόνο με το χρόνο η Φρόσω παρουσίαζε μικρά προβλήματα υγείας (μέση,
γόνατα, αρθρώσεις) με αποτέλεσμα κάθε τρεις και λίγο να μπαίνει στο χειρουργείο.
Μετά από είκοσι χρόνια παράτησε αναγκαστικά τη λαϊκή και βγήκε σε αναπηρική
σύνταξη. Η Γεωργία είναι βαμμένη Ολυμπιακός. Η Μαρία δούλευε για χρόνια στον
Παπαστράτο και μετά έγινε καλόγρια. Η Βαγγελία έκανε μια όμορφη οικογένεια. Η
Βάσω επίσης. Και ο Βασίλης έκανε οικογένεια. Ο Μικρός σπούδασε ηθοποιός και
έπαιξε σε πολλές παραστάσεις. Ο παπα- Κώστας πήγε στον παράδεισο. Η Διονυσία με
τον άντρα της τον Βασίλη επίσης. Ο Στέλιος παντρεύτηκε.
Σήμερα η Φρόσω διανύει την
καλύτερη περίοδο της ζωής της. Όλα πάνε καλά και αυτό την κάνει πραγματικά ευτυχισμένη.
Έχει πέντε αξιολάτρευτα εγγόνια. Τον Γιάννη, τον Μωυσή, την Αναστασία, τον
Μωυσή junior και τη Μαρία. Η
αυτοπεποίθησή της έχει κάνει άλματα. Μία
φορά το μήνα πηγαίνει σε μια σχολή αισθητικής και της κάνουν μανικιούρ
πεντικιούρ. Έχει μια φίλη την Ελένη εδώ και πολλά χρόνια και όταν πάει σπίτι
της για καφέ της κόβει και τα μαλλιά. Η Φρόσω δεν τα βάφει τα μαλλιά της, δεν
τα έβαφε ποτέ γιατί δεν έχει θέμα με την ηλικία της. Μαγειρεύει κάθε μέρα
όμορφα φαγητά τα οποία εξαφανίζονται ως δια μαγείας και αυτό της δίνει χαρά.
Μια μέρα θα βγάλει βιβλίο με αληθινές παραδοσιακές συνταγές (και όχι κλεμμένες
όπως κάνουν οι άλλοι). Η Φρόσω πηγαίνει σε διαιτολόγο στο ΑΤΤΙΚΟ και έχει
ανέβει πολύ η ψυχολογία της επειδή έχασε τα περιττά κιλά που τη βασάνιζαν.
Φοράει παντελόνια μετά από πολλά χρόνια. Αγαπημένη της εκπομπή οι ράδιο αρβύλα.
Όποτε βρίσκει ελεύθερο χρόνο το ρίχνει στο διάβασμα. Όχι φυσικά τις εμπορικές,
πιο ψαγμένα πράγματα. Προσέχει τον Μωυσή σαν τα μάτια της γιατί είναι όλη της η
ζωή. Από τα έξι παιδιά η μεγαλύτερη αδυναμία της είναι ο Κωνσταντίνος...
Κάθε φορά που ανάβει κερί στην
εκκλησία σίγουρα μελετάει τα εγγόνια της και τα παιδιά της, την ανθρωπότητα και
τελευταίο τον εαυτό της.
Η σύνταξή του Μωυσή είναι για
κλάματα. Και η δική της επίσης. Στην Ελλάδα ζούμε. Τα πρωινά προσέχει δύο μικρά
παιδιά τα οποία την λατρεύουν!
Τυχαίο; Δεν νομίζω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου