Το δικό μου παραμύθι…

Μια φορά και έναν καιρό (αυτό δεν μπορώ να το αλλάξω) ήτανε ο καιρός. Ο καιρός ήταν ένας και μοναδικός όπως προείπα. Ένας μεγάλος πρωταγωνιστής με αμέτρητους θαυμαστές και πολλά ταλέντα: ζέστη, κρύο, συννεφιά, υγρασία, καύσωνα και άλλα πολλά. Επειδή είναι αληθινός σταρ έκανε ότι ήθελε. Ο καιρός λοιπόν, για να μη βαριέται τη ζωή του και για να τον αγαπούν οι θαυμαστές του, άλλαζε συνέχεια. Είχε αποκλειστικό συμβόλαιο με τη φύση και με τον χρόνο και με τα παιδιά του χρόνου τους μήνες. Στις χώρες της Μεσογείου, όπως είναι η Ελλάδα, τους περισσότερους μήνες είχε ήλιο. Έναν ολόχρυσο ήλιο, καυτό, με εκατομμύρια ηλιαχτίδες οι οποίες χώνανε τη μύτη τους παντού. Προς τον βορρά, στη μακρινή Νορβηγία, εκεί έριχνε πολύ τη θερμοκρασία, κάτω από το μηδέν, και χιόνιζε συνέχεια και όλη η χώρα ήταν ντυμένη στα λευκά και επειδή έκανε πολύ κρύο τα χιόνια δεν λιώνανε ποτέ. Σε μια άλλη διάσημη χώρα, Μεγάλη Βρετανία το όνομά της, ο καιρός ήτανε υγρός. Έβρεχε εφτά ημέρες την εβδομάδα, εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Εκεί οι κάτοικοι, που είχαν ξεχάσει τι θα πει ήλιος, από τα νεύρα τους άρχισαν να δημιουργούν: ποιήματα για βροχερά βράδια, τραγούδια για τη βροχή που δεν τελειώνει, πίνακες ζωγραφικής με βροχερά τοπία ακόμα και χρωματιστές ομπρέλες για να τους φτιάχνει η διάθεση. Ο καιρός όμως, βλέπει τηλεόραση, όλοι έχουν ελαττώματα ακόμα και στα παραμύθια. Βλέπει τις ειδήσεις των 8 που ποτέ δεν λένε τίποτα ευχάριστο: σεισμοί, πλημμύρες, καταποντισμοί, και άλλα ακραία καιρικά φαινόμενα. Τότε είδε τους ανθρώπους να κλαίνε και να υποφέρουν και να χάνουνε τα σπίτια τους και αναρωτήθηκε τι πάει στραβά. Ζήτησε να συναντήσει τον θεό για να λύσουνε το πρόβλημα όσο πιο γρήγορα γινόταν. Το ίδιο βράδυ ανέβηκε πολύ ψηλά στον ουρανό, πάνω από τα σύννεφα, στη μόνιμη κατοικία του θεού. Τον άκουσε με πολύ προσοχή. Του είπε ότι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως φυλής και χρώματος, δεν σέβονται το περιβάλλον. Πάνε χρόνια που το έχουνε στο φτύσιμο και κάνουνε ότι τους γουστάρει. Γι’ αυτό και το ποτήρι ξεχείλισε, και η φύση τα πήρε στο κρανίο και άρχισε τη μεγάλη εκδίκηση η οποία δεν έχει τέλος. Ναι, η φύση αν θυμώσει δεν τη σταματάει τίποτα. Ο καιρός στεναχωρήθηκε πολύ και άρχισε να κλαίει. Ο θεός τον συμβούλεψε να πάει να βρει τη φύση και να τη παρακαλέσει να σταματήσει το κακό. Χωρίς να χάνει χρόνο, την κάλεσε στο κινητό και της ζήτησε να τα πούνε από κοντά. Όταν συναντήθηκαν η φύση ήταν ακόμα εξαγριωμένη. Μιλούσανε ώρες ατελείωτες αλλά αυτή ανένδοτη. Ο καιρός έπεσε στα γόνατα και την ικέτεψε να σταματήσει να εκδικείται τους ανθρώπους γιατί λάθη όλοι κάνουνε εκτός από τον θεό. Την παρακάλεσε να τους δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία. Τότε η φύση με τον καιρό κάλεσαν όλα τα παιδιά τους και τους ανακοίνωσαν να αρχίσουν από την αρχή να διορθώνουν τις ζημιές. Τότε ο ήλιος ξαναβγήκε ευτυχισμένος και οι ηλιαχτίδες του άρχισαν πάλι το χορό. Οι ωκεανοί και οι άνεμοι ηρέμησαν. Η βροχή μάζεψε τα πράγματά της και την έκανε για άλλο πλανήτη. Ο θεός καμάρωνε που η φύση με τον καιρό τα βρήκαν μεταξύ τους. Οι άνθρωποι σταμάτησαν να κάνουν κακό στο περιβάλλον: πετάξανε τα αυτοκίνητα και πήρανε όλοι ποδήλατα και άρχισαν να κάνουν ανακύκλωση και πρόσεχαν που πετάν τα σκουπίδια τους και δεν έκοβαν τα δέντρα για να τα κάψουν στο τζάκι. Όλοι μαζί ευτυχισμένοι απολάμβαναν την καινούργια τους ζωή. Και εδώ το γνωστό φινάλε: ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.