Με λένε Ερμή αλλά το ΜΗ μου
κάνει τα νεύρα μανταλάκια. Μήνες τώρα, μικρά και μεγάλα ΜΗ με βασανίζουν
ανελέητα. Πέφτουν σαν βροχή το ένα μετά το άλλο με ιλιγγιώδη ταχύτητα και δεν
μπορώ να πάρω ανάσα. Συγνώμη, Δημοκρατία δεν έχουμε; Δεν δώσανε μάχες οι
πρόγονοί μας για την ελευθερία του λόγου; Τώρα που είπα ελευθερία γιορτάζει
αύριο. Να την πάρω στο κινητό να της ευχηθώ. Άσχετο.
Με λένε Ερμή και σου δίνω το
λόγο της αντρικής μου τιμής πως το τελευταίο συναίσθημα που θα αισθανθείς
διαβάζοντας αυτό το βιβλίο είναι βαρεμάρα. Αλλά μπορεί και όχι. Δεν ξέρω,
μπερδεύτηκα…
Δεν είμαι γκρινιάρης, ποτέ δεν
ήμουν, ούτε μουρμουράω με το παραμικρό, αλλά σαν παιδί κι εγώ έχω τις
ιδιαιτερότητές μου. Τα παράπονά μου. Το πρώτο μου; Μου δώσανε ένα τσίπικο - τοσοδούλικο όνομα το οποίο αποτελείται μόνο
από τέσσερα γράμματα. Αν είναι δυνατόν! Για έναν σταρ σαν κι εμένα αυτό είναι
τίποτα. Ναι, γεννήθηκα σταρ, το πρόβλημα που είναι;
Και εδώ αρχίζουν οι ερωτήσεις: Μήπως
το κάνανε επίτηδες για να πηγαίνει με το μέγεθός μου; Πολύ έξυπνο το βρίσκω. Μήπως
θέλανε κάτι εύκολο για να με ξεπετάξουν επειδή βαριούνται που ζούνε; Ας μη με
διαλέγανε! Μήπως να το αλλάξω από μόνος μου και ας πάνε να κουρεύονται; Μήπως;
Με λένε Ερμή και εκτός από
κούκλος είμαι και μετριόφρων. Είμαι ένα πολύ δραστήριο αγόρι και έχω πολλά αλλά
κυρίως πρωτότυπα χόμπι. Το αγαπημένο μου είναι μέσα στις λέξεις να ανακαλύπτω
άλλες πιο μικρές.
Για παράδειγμα, το όνομά μου μέσα
έχει το ΜΗ. Η τρίτη νότα είναι το ΜΗ αλλά γράφεται με Ι και όχι με Η, νομίζω. Η
λέξη Μητέρα αρχίζει από ΜΗ αλλά τη δική μου δεν τη γνώρισα ποτέ οπότε άκυρο κι
αυτό. Και το όνομα Μιχάλης από ΜΙ ξεκινάει αλλά είναι με Ι και όχι με Η.
Τελικά το Ερμής μου κατσικώθηκε
στο σβέρκο. Αυτό που θέλω να πω τόση ώρα είναι ότι το ΜΗ από μόνο του, σκέτο, είναι
μια βλακεία και μισή και η απόδειξη: το ακούω σε ντόλμπι σαράουντ από την
(λάθος) ώρα και στιγμή που με πήρανε στα χέρια τους τα αφεντικά μου.
ΜΗ πλησιάζεις την καινούργια
τηλεόραση ακόμα δεν την ξεχρεώσαμε, ΜΗ κάνεις μαγκιές στα άλλα σκυλιά θα σε φάνε
λάχανο, ΜΗ κατουράς την καινούργια μοκέτα είναι vintage, ΜΗ
τρως το πόδι της καρέκλας κόστισε μια περιουσία, ΜΗΝ ανεβαίνεις στον κατάλευκο
καναπέ θα σε βάλουμε να καθαρίζεις, ΜΗ τρως τα νύχια σου γιατί είναι γρουσουζιά,
ΜΗ τρίβεσαι στα πόδια των ξένων γιατί είναι αγένεια, ΜΗ κοιτιέσαι συνέχεια στον
καθρέφτη θα την ψωνίσεις άγρια…
ΜΗ, ΜΗ, ΜΗ! Ένας απέραντος
ωκεανός από αμέτρητα ΜΗ! Το χειρότερο ψυχολογικό τραύμα για τον οποιοδήποτε
(αλλά κυρίως για μένα που έχω το πρόβλημα). Ένας σκοτεινός εφιάλτης που κάθε
τρείς και λίγο με επισκέπτεται απροειδοποίητα. Και μετά σου λένε ποιος είναι ο
λόγος που πέφτεις με τα μούτρα στα ψυχοφάρμακα. Πέρασε ένα ολόκληρο εξάμηνο,
και αντί να ξεχωρίζω τι θέλουν να πουν οι ποιητές, στα αυτιά μου ηχούσε το
ίδιο: μπέρδευα το Ερμή με το Μη!
Οπότε το δικό τους αίμα
ανεβαίνει στο κεφάλι και οι επισκέψεις στους ψυχιάτρους δεν είχαν τέλος. Τα
πενηντάρικα πέφτανε χαλάζι. Για να τους εκδικηθώ κι εγώ, το εξαφάνισα από
παντού (το ΜΗ και όχι το ΕΡΜΗ)…
«Ερμή… ΜΗ!» ο τίτλος μου! Μου
κάνει πολύ εμπορικό. Πολύ πιασάρικο. Πολύ φαντεζί! Το γούσταρε και ο εκδότης
μου από την πρώτη στιγμή. Φρόντισα λοιπόν, σε αυτό εδώ το βιβλίο, να γράψω την
ιστορία της ζωής μου με όσο το δυνατόν λιγότερα ΜΗ γίνεται. Να τα στείλω
αδιάβαστα που λένε.
Όχι για κάποιον σοβαρό λόγο,
απλά επειδή έτσι μ’ αρέσει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου