DIVA

Στα μέσα της δεκαετίας του 90, όταν ήμουν μαθητής Γυμνασίου, το μυαλό μου το είχα οπουδήποτε αλλού εκτός από τα μαθήματά μου. Κασέτες ήχου, βιντεοκασέτες, κοπάνες, κινηματογράφο, περιοδικά. Περιοδικά για εφήβους, κυρίως μουσικά, που είχαν δώρα κάρτες με στίχους και γιγαντοαφίσες καλλιτεχνών τις οποίες ήταν αδύνατο να τις κολλήσω στον τοίχο του δωματίου μου γιατί ποτέ δεν είχα δικό μου δωμάτιο. Μάζευα με κόπο το χαρτζιλίκι μου και κάθε μήνα έτρεχα στο μαγαζάκι της γωνίας για να αγοράσω το καινούργιο τεύχος. Το μάτι μου όμως έπεφτε πάντα και σε ένα γυναικείο περιοδικό το οποίο σήμερα δυστυχώς δεν υπάρχει. Έτρωγα μεγάλο κόλλημα με τη DIVA. Δεν με τραβούσε τόσο η «επώνυμη» που υπήρχε στο εξώφυλλο όσο η φωτογραφία. Τα φορέματα, τα χτενίσματα, το μακιγιάζ, το φόντο, ο φωτισμός. Κοιτούσα με προσοχή και η φαντασία μου έφτιαχνε την ιστορία της καθεμιάς.

Σήμερα, δεν ξέρω το πως και το γιατί, αλλά θα προσπαθήσω να ξαναζωντανέψω μία από αυτές τις γυναίκες.

Αν τα καταφέρω έχει καλώς.

Αν όχι, δεν πειράζει.

Σημασία έχει ότι προσπάθησα.