Ώρα 10:00 το πρωί. Γιατί γελάς;
Δεν με πιστεύεις; Να το επαναλάβω τότε. Ώρα 10:00 το πρωί σηκώθηκα από το
κρεβατάκι μου με κατεύθυνση την κουζίνα. Έφτιαξα το πρώτο φραπόγαλα της ημέρας.
Επιστροφή στο υπνοδωμάτιο. Ανοίγω το ραδιόφωνο. Κάνω και πέντε τσιγάρα. Τώρα
που έγινα καλά…
Μπάνιο, ντυσιματάκι κουλ, το
λαπιτόπι στη τσάντα και Habit για αληθινό
φραπόγαλα. Τσέκαρα φουμπου που πάει για κλείσιμο και μειλ και στη συνέχεια γύρισα
σπίτι. Άλλαξα τσάντα και πήγα στη στάση και περίμενα σαν καλό παιδί το
λεωφορείο. Το οποίο ευτυχώς δεν άργησε να έρθει. Το κινητό χτύπησε και ήτανε ο
Λάμπρος που είχε τη φαεινή ιδέα να βάλουμε τη Diva στο You Tube για να βγάλουμε πολλά χρήματα…
Μπαίνω στον ηλεκτρικό και από
εκεί στο μετρό. Μια στάση μόνο Μεταξουργείο. Περπάτησα μέχρι τη Φαβιέρου όπου
εκεί βρίσκονται τα γραφεία του περιοδικού δρόμου «Σχεδία». Απίστευτα
συμπαθητικοί άνθρωποι με υποδέχτηκαν μ’ ένα μεγάλο χαμόγελο. Μιλήσαμε για λίγο,
άφησα τα βιβλία μου κι έφυγα…
Ώρα 14:00 στο αγαπημένο μου
ταχυδρομείο στην Αιόλου. Ήθελα να στείλω κάρτες. Αλέξανδρε, Τζένη, Χριστίνα: να
τις περιμένετε παρακαλώ. Με τα χεράκια μου τις έφτιαξα. Κάθε χρόνο φτιάχνω αλλά
τις δίνω μόνο σε αυτούς που αγαπάω. Μετά πήγα και στο βιβλιοπωλείο του Vakxikon.gr και έδωσα και στο
Νέστορα κάρτα και μετά στα Άγραφα…
Το λατρεμένο σουβλατζίδικο στην
Εμμανουήλ Μπενάκη. Δεν είχα παρέα. Δηλαδή είχα. Την καλύτερη. Έναν χαμογελαστό
Κωνσταντίνο. Στη συνέχεια μπούκαρα στη Πρωτοπορία (πάει κόλλησα αυτό ήτανε) και
σήκωσα το «Φεύγα» της Μανίνας Ζουμπουλάκη για τη φίλη μου τη Ματίνα που
διαβάζει πολύ αλλά επειδή είναι σε παλαιώτερη έκδοση από αυτή που έχω σπίτι μου
θα το κρατήσω για μένα και θα της πάρω άλλο…
Περπάτησα, περπάτησα, φτάνω στη
Σταδίου κάνω τη μικρή παράκαμψη για να μπω στο Πλαίσιο. Αγόρασα λευκούς
φακέλους. Πως θα δίνω τις κάρτες; Έτσι μόνες τους; Δεν λέει. Μετά κατηφόρισα
όλη τη Κολοκοτρώνη και μπήκα στο μετρό με κατεύθυνση το Αιγάλεω.
Ώρα 17:30 Χτυπάω ένα τηλέφωνο
στη μανούλα και δίνουμε ραντεβού έξω από το Matura του φίλου μου του Παναγιώτη. Αυτό το βιβλιοπωλείο είναι
το στολίδι του Κορυδαλλού. Η αισθητική του, η ζεστασιά του, τα ράφια με τα
βιβλία, τα τετράδια, τι άλλο να πω. Έφτασε και η μανούλα και πήραμε υλικά για
κάρτες. Σωστά, χωρίς τα κατάλληλα υλικά τι κάρτες θα φτιάξω;
Και μετά τα πόδια να πονάνε.
Επιστροφή στο σπίτι. Με αργές κινήσεις – δεν μας κυνηγά κανείς. Φόρεσα φόρμα.
Έφαγα φρούτα κι έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου