Παράθυρα κλειστά. Έξω ήρθε η Άνοιξη κι ας είμαστε
ακόμα στον Γενάρη. Μέσα σκέτη κόλαση. Η ατμόσφαιρα αποπνικτική. Τα πάντα λευκά
και αποστειρωμένα. Τοίχοι, πατώματα, καθίσματα, όλα! Αέρας δεν υπάρχει. Και καλά
να είσαι μια γρίπη την αρπάζεις, έτσι στο λεπτό, για πλάκα, τόσο εύκολα. Πνίγομαι
σου λέω. Βαριέμαι, πλήττω αφόρητα αλλά κυρίως πνίγομαι. Όσο περνάνε τα λεπτά
τόσο πιο πολύ βουλιάζω, κάπου σκοτεινά, εκεί που το φως δεν φτάνει με καμία
Παναγία, στα βάθη της αβύσσου κι ακόμα πιο κάτω. Ο αέρας δεν μου φτάνει. Θέλω τον
αέρα μου. Να αναπνεύσω λίγο οξυγόνο. Οι άλλοι πάνε κι έρχονται αλλά δεν με
νοιάζει. Εγώ θέλω τον αέρα μου. Λίγο καθαρό αέρα τον δικαιούμαι στην τελική. Δεν
ζητάω τίποτα παραπάνω.
Ή μάλλον ναι, κάτι ζητάω. Να μην ξαναπατήσω το πόδι μου
σε αυτό το νοσοκομείο. Να μη το ξαναδώ στα μάτια μου. Με καταλαβαίνεις; Δεν θέλω
καμιά σχέση μαζί του. Κανένα πάρε – δώσε πώς να το πω πιο απλά. Με κοιτάζουν
που γράφω. Τους ενοχλώ; Εγώ τους ρωτάω γιατί δεν χαμογελούν; Αναμονή στην
κατάλευκη αίθουσα αναμονής. Πόση ώρα περιμένω; Δεν έχει καμιά σημασία. Πρέπει να
περιμένω. Προσπαθώ να πάρω μια βαθιά ανάσα αλλά δυσκολεύομαι. Με τα παράθυρα
κλειστά πώς να αναπνεύσω; Άλλοι βήχουν και άλλοι φτερνίζονται. Δεν καταλαβαίνουν.
Και τι να κάνω; Να τσακωθώ μαζί τους; Βαριέμαι.
Στο μυαλό μου χορεύουν εικόνες.
Όλες αυτές οι στιγμές, λίγα χρόνια πριν, σε αυτό το νοσοκομείο. Γκρίζες στιγμές.
Ευχαρίστως θα τις έβαφα μαύρες αλλά δεν γουστάρω. Υπάρχουν πάντα και χειρότερα.
Εγώ φθηνά τη γλύτωσα. Τα πάντα θυμάμαι. Η μνήμη είναι δυνατή. Βράχος ακλόνητος.
Πέντε χρόνια μετά κι όμως θυμάμαι τα πάντα. Λες και ήταν χθες. Τότε που έχασα
τον έλεγχο και παραλίγο να τα τινάξω όλα στον αέρα. Πέρασα την κόκκινη γραμμή,
αυτό είναι αλήθεια, αλλά πριν βάλω φωτιά και τα κάνω όλα στάχτη ξύπνησα. Το βλέμμα
μου καθάρισε και το μυαλό μου μαζί. Με βοήθησαν ο γιατρός μου, οι γονείς μου,
τα αδέρφια μου και λίγοι φίλοι. Αυτούς πρέπει να ευχαριστώ και μετά τον Θεό. Αυτούς
γιατί δεν με αναγνώριζαν. Γιατί ήταν δίπλα μου συνέχεια. Γιατί κάνανε υπομονή. Γιατί
με βοήθησαν να ξαναπατήσω στα πόδια μου. Γιατί δεν με άφησαν μόνο ούτε ένα
δευτερόλεπτο. Γιατί απέδειξαν την αγάπη τους με πράξεις κι όχι με λόγια. Γιατί,
γιατί, αμέτρητα γιατί. Τόσοι άλλοι εξαφανίστηκαν. Που πήγαν άραγε; Στο καλό να
πάνε και να μη ξανάρθουν.
Η ώρα περνάει κι εγώ ζορίζομαι. Δεν μπορώ να πάρω
ανάσα. Η ίδια ρουτίνα χρόνια τώρα. Βαριέμαι. Θα πεθάνω από βαρεμάρα. Θέλω να
φύγω από αυτό το νοσοκομείο. Να μην ακούσω ποτέ ξανά για διπολικές διαταραχές
και ψυχοφάρμακα, να μη δω κανέναν τύπου «διαβασμένο» που υποκρίνεται ότι με
ακούει με μεγάλο ενδιαφέρον.
Θέλω την ελευθερία μου. Να μην ντοπάρομαι για να
κοιμηθώ και να μη ξαναντοπάρομαι όταν ανοίγω τα μάτια μου κάθε πρωί. Θέλω πίσω
την ελευθερία μου και λίγο παραπάνω οξυγόνο. Σε παρακαλώ…
ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΥΝΑΙΣΘ ΔΙΑΤΑΡ Κ ΑΥΤΟΚΑΤ ΣΥΜΠΕΡΙΦ: ΜΥΘΟΣ!
οι καλες καρδιες ειναι πολυτιμες για ολους. Μονο που ειναι ευαισθητες και χρειαζεται να τις διαχειριζεσαι με λεπτοτητα. Πολλοι ανθρωποι χαιρονται γιατι βρισκεσαι στην ζωη τους, σε εκτιμουν σαν φιλο και σαν ανθρωπο. η ελευθερια μας εξαρταται απο το ποσα βαρη μπορουμε να σηκωσουμε, ποσο σθενος και ποση αντισταση θα βαλουμε εναντια σε οποιον μας "σκλαβωνει", ποσο ετοιμοπολεμοι ειμαστε! Το πιο δυνατο οπλο ειναι η αγαπη οσων ειναι κοντα μας (οικογενεια και φιλοι). Η αγαπη σε κανει Θεο!!! :) :) και ειναι κατι που το κατακτας και δεν μπορεις να το αγορασεις. Ειναι η αξια σου, το ανθρώπινό σου αντιτιμο. 👍👍👍💙 💜 💚 💗
ΑπάντησηΔιαγραφή