ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ… τι θυμήθηκα τώρα!

Ήταν η πρώτη ταινία που είδα στο σινεμά. Όχι, δεν ήταν η πρώτη. Η Evita ήταν (με τη Madonna να προσπαθεί να ξεδιπλώσει το υποκριτικό της ταλέντο) στον Έσπερο στην Κονδύλη που ακόμα δεν είχε υποστεί ζημιές από τους σεισμούς και λειτουργούσε και σαν θέατρο και σαν σινεμά. Όσοι είστε από Νίκαια ξέρετε πολύ καλά την ιστορία του και όσοι ήμασταν μαζί στην ερασιτεχνική ομάδα θα έχετε σίγουρα τις ίδιες αναμνήσεις μ’ εμένα. Το ξέρω πάνε χρόνια, πολλά!

Ο Τιτανικός για μένα ήταν μια μεγάλη περιπέτεια. Αν ταξίδευα κιόλας θα ήταν η πρώτη και η τελευταία και θα τη θυμόμουν σε όλη μου τη ζωή. Τότε, το 1997, ζούσανε ένδοξα ακόμα οι κινηματογραφικές αίθουσες σε Αθήνα και Πειραιά. Εμείς διαλέξαμε στο Πασαλιμάνι ένα σινεμά που σήμερα δεν υπάρχει και η μνήμη μου δεν βοηθά με τόση ζέστη και αδυνατώ να θυμηθώ το όνομά του. Θυμάμαι όμως ότι ήτανε φθινόπωρο και έβρεχε συνέχεια και λόγω της μεγάλης προσέλευσης του κοινού έπρεπε να πάω νωρίς το πρωί, να στηθώ στην ουρά και να προμηθευτώ τα εισιτήρια.

Όταν τα αγόρασα τα έβαλα στην τσέπη του παντελονιού και τα κρατούσα σαν φυλαχτό. Η χαρά μου απερίγραπτη. Η ανυπομονησία είχε εκτροχιαστεί. Δεν με πείραζε που περίμενα στη στάση χωρίς ομπρέλα ούτε το κρύο. Το αίμα μου έβραζε. Φυσικά, μέχρι να γυρίσω στο σπίτι είχα γίνει παπί και την είχα αρπάξει κομματάκι. Φτερνιζόμουν συνέχεια και τα δέκατα δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Μέχρι το απόγευμα που φτάσαμε με τους φίλους μου στον Πειραιά ο πυρετός είχε ανέβει και διασκέδαζε. Κι εγώ διασκέδαζα γιατί επιτέλους θα έβλεπα στη μεγάλη οθόνη μια υπερπαραγωγή που μιλούσαν όλοι γι’ αυτήν. Δεν θα το έχανα με τίποτα κι ας καιγόμουν στον πυρετό.

Καθίσαμε στα αναπαυτικά καθίσματα, τα φώτα έσβησαν και η ταινία ξεκίνησε. Τι μαγεία! Σαν έφηβος όμως, και υπερευαίσθητος εκ γενετής, έπρεπε να συμπάσχω με το δράμα των ανθρώπων και κυρίως των πρωταγωνιστών που δεν χάρηκαν τον έρωτά τους. Από τη μέση της ταινίας και μετά το δάκρυ έσταζε κορόμηλο. Στο τέλος ήρθε και το τραγούδι της Celine Dion, το κερασάκι στην τούρτα, και αυτό ήταν την ερωτεύτηκα παράφορα!

Μετά μάζευα το χαρτζιλίκι μου για να αγοράσω τη βιντεοκασέτα αλλά βίντεο δεν είχαμε οπότε αγόραζα δίσκους, ναι πικ απ είχαμε, οπότε τον Τιτανικό δεν τον αγόρασα ποτέ (όχι το καράβι, αυτό βυθίστηκε). Απέκτησα όμως πολλούς δίσκους αγαπημένων καλλιτεχνών τους οποίους άκουγα ξανά και ξανά μέχρι που κάνανε τα cd την εμφάνισή τους άρχισα να αγοράζω τα cd της Celine Dion ένα ένα. Η εκδίκηση της άσχημης. Μόνιμα ερωτευμένος με τη Celine καμιά δεν βρέθηκε να την αντικαταστήσει.

Και τα χρόνια πέρασαν σφαίρα, σαν την άμμο που γλιστρά στην κλεψύδρα, και δεν είμαι έφηβος αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να βάζω στο You tube τον Τιτανικό, τρείς ώρες ταινία, και να θυμάμαι δακρύζοντας εκείνη τη περιπέτεια και να το ξαναζώ σαν όνειρο από την αρχή.