ΦΟΝΟΙ ΣΤΗΝ ΚΡΥΣΤΑΛΛΗ του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΗ Εκδόσεις Ινφογνώμων

Αύγουστος. Σαράντα βαθμοί. Άδεια η Αθήνα. Μέσα στον καύσωνα, είπα να πάω βόλτα στο βουνό με το σκυλάκι. Το σκυλάκι αν θυμάσαι, που του έπαιρνα τροφή απ’ τον χασάπη και κανένας άλλος στη γειτονιά δεν του έδινε σημασία. Φόρεσα μια φόρμα που λες, ένα φανελάκι και τα αθλητικά μου παπούτσια. Πήρα μαζί κι ένα μπουκάλι παγωμένο νερό, που θα μας χρειαζόταν κι ένα μπολ, γιατί το σκυλάκι θα διψούσε σίγουρα.

Αρχίσαμε να σκαρφαλώνουμε το βουνό. Δρόμος φυσικά δεν υπήρχε.Ο ιδρώτας να τρέχει ποτάμι. Χίλιες θερμίδες το λεπτό. Μπροστά εγώ και πίσω το σκυλάκι. Το είχε μετανιώσει πικρά, που δέχτηκε να με ακολουθήσει, αλλά μετά δεν το ρίσκαρε. Ξέρει ότι είμαι η μοναδική, που του παίρνω κρέας και αφού το βράσω, του το δίνω. Όταν το σκυλάκι έκανε την εμφάνισή του στην Κρυστάλλη, ήταν μισοπεθαμένο από την πείνα. Λίγες εβδομάδες, μετά δε χωρούσε να περάσει κάτω απ’ τις αυλόπορτες. Και αυτό το οφείλει σ’ εμένα!

Μετά από εξήντα βασανιστικά λεπτά, φθάνουμε στην κορφή του βουνού. Αφού ήπιαμε δροσερό νεράκι, του είπα:

- Ανάπνευσε τον καθαρό αέρα! Κάνει καλό στην υγεία! Κοίταξε τι όμορφα χρώματα παίρνει ο ουρανός! Τι ευτυχία…

Το μάτι μου έπεσε σε ένα κομμάτι ξύλο.

- Θέλεις να παίξουμε; Θέλεις!

Το σκυλάκι είχε όρεξη για παιχνίδια. Του πετούσα το ξυλάκι, εκείνο έτρεχε να το πιάσει, το έβαζε στο στόμα του και το έφερνε σ’ εμένα περπατώντας, για να μην κουράζεται. Επανάληψη. Του πέταγα μακριά το ξυλάκι, έτρεχε το σκυλάκι και αφού το έπιανε, το έφερνε πάλι σ’ εμένα. Και ξανά μανά. Δε βαριόμασταν με τίποτα. Τουναντίον. Το διασκεδάζαμε μέχρι θανάτου!

Εκείνο το απόγευμα όμως, κατάλαβα κάτι: η μοίρα, πολλές φορές, αλλιώς τα έχει γραμμένα. Και για τους ανθρώπους, αλλά και για τα άκακα ζωάκια.

Κάποια στιγμή του λέω:

- Για να σε δω τώρα! Πόσο μακριά μπορείς να φτάσεις;

 Φουσκώνω τα στήθια μου με καθαρό αέρα και κάνω πίσω βήματα. Ακριβώς, όπως οι Ολυμπιονίκες παίρνουν φόρα στους αγώνες, για να πετάξουν το ακόντιο. Αρχίζω και τρέχω με όλη μου τη δύναμη,μέχρι που εκσφενδονίζω το ξυλάκι, πολύ πιο μακριά από ότι είχα υπολογίσει.

Το σκυλάκι σχεδόν εξουθενωμένο,αρχίζει και τρέχει και τρέχει πιο γρήγορα. Με τα μάτια του καρφωμένα στο ξυλάκι- δεν έπρεπε να το χάσει- φοβότανε μην το αφήσω νηστικό, μην το αφήσω μόνο στο βουνό και φύγω, μην…

Ουπς! Πάει το σκυλάκι! Έπεσε απ’ τον γκρεμό. Για κακή του τύχη, πίσω απ’ τις πέτρες, δεν υπήρχε τίποτα. Μόνο το απόλυτο κενό. Έντρομη  πλησιάζω και ανεβαίνω στις πέτρες. Προσπαθώ να κοιτάξω κάτω, να δω τί απέγινε. Δε βλέπω τίποτα. Ξαπλώνω μπρούμυτα, για να μη χάσω την ισορροπία μου και φύγω κι εγώ από κάτω. Αγκομαχώντας, καταβάλλω υπεράνθρωπες προσπάθειες, για να δω το σκυλάκι ή ό,τι είχε απομείνει από αυτό τέλος πάντων.  

Ο φόβος με κυρίεψε. Αν το μάθουν οι γείτονες, θα έχω άσχημα ξεμπερδέματα. Άρχισα να τρέχω. Κατέβαινα ατσούμπαλα το βουνό. Τα πόδια μου σκίστηκαν στα αγκάθια. Γέμισα αίματα. Σε κάποια στιγμή  γύρισε κι ο αστράγαλος. Πονούσα, αλλά δεν καταλάβαινα μία! Κατάφερα και κατέβηκα στο δρόμο. Τα δάκρυα είχανε στεγνώσει στα μάγουλά μου.

Άρχισα έντρομη να φωνάζω το σκυλάκι. Φώναζα πολύ δυνατά. Κανά δυο που είχανε ξεμείνει στα σπίτια τους, βγήκανε στο δρόμο ακούγοντας τις φωνές μου.

- Μήπως είδατε το σκυλάκι μου; Χάθηκε και σε λίγο νυχτώνει! Θα φοβάται μόνο του στους πέντε δρόμους και δεν θα μπορεί να γυρίσει σπίτι! Βοηθήστε με καλοί μου γείτονες! Μήπως το είδατε; Αχ! Θα τρελαθώ, αν πάθει κάτι…

Κανένας δεν μου έδωσε την παραμικρή σημασία. Κάνανε το σταυρό τους και ξαναμπήκανε στα σπίτια τους, οι αντίχριστοι.

Το βράδυ άραξα στην πολυθρόνα και ήπια μπόλικο κρασί. Δύο μπουκάλια σίγουρα. Κάπνισα και άφθονα τσιγάρα. Το ξέρω ότι το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγεία, αλλά κι εγώ έπρεπε κάπου να ξεσπάσω. Είχα και τύψεις και ενοχές. Στο περίπου, αλλά τίποτα απ’ τα δυο στην πραγματικότητα. Τα τρία γατάκια ξαπλωμένα στα πόδια μου. Τα ψαράκια κολυμπούσαν ευτυχισμένα. Οι δυο χελώνες βρήκανε δροσιά στα παγωμένα πλακάκια του μπάνιου. Η τρίτη χελώνα…

Ανάθεμά την κι αυτήν!

Μήπως το βιβλίο της να έχει τον τίτλο «Mary, the famous Serial Killer»?