Εις τον όμορφο Μυστρά (κάλλιο αργά παρά…)

Το πρωί της πρωτοχρονιάς (γι’ αυτό έγραψα κάλλιο αργά παρά…) σηκωθήκαμε, φάγαμε το πρωινό μας, καλέσαμε ένα ταξί, μας μετέφερε στα Κτελ, ήπιαμε καφεδάκι ντούρο που δεν έκανε τίποτα και επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο που θα μας μετέφερε στην όμορφη Σπάρτη (δεν θυμάμαι αν πήγα ποτέ). Το ταξίδι ξεκίνησε με τις καλύτερες προδιαγραφές όταν βγήκαμε στην Εθνική άρχισε να χαλάει το πράγμα, εμείς κατάκοποι από τα ξενύχτια και ο οδηγός το είχε βάλει σκοπό να μας βγάλει knock out αφού σε όλη τη διαδρομή ακουγόταν η Χορωδία Τρικάλων η οποία είχε τέτοιο ρεπερτόριο ικανό να εξοντώσει όλες τις Χορωδίες του κόσμου μαζί. Τα νεύρα μας μανταλάκια και μη έχοντας άλλη επιλογή αποκοιμηθήκαμε.

 Όνειρα φυσικά δεν είδαμε εκτός από μένα που ζητούσα απεγνωσμένα μακαρόνια με κιμά – το αγαπημένο μου – και ήταν πράγματι, εκείνη τη στιγμή, ένα όνειρο ζωής.

Στη Σπάρτη μας παρέλαβε η φίλη μας η Κυριακή – διευθύντρια του Εθνικού Ωδείου Σπάρτης παρακαλώ- αγκαλιαστήκαμε, ευχηθήκαμε να μας πάει καλά ο χρόνος, φιληθήκαμε και μας πήγε στο φιλόξενο σπίτι της αδερφής της της Διαμάντως η οποία είχε μαγειρέψει όλα τα καλά και μας περίμενε μαζί με όλη την οικογένεια. Πραγματικά ήτανε πάρα πολύ ωραία. Η παρέα και τα γέλια και τα πειράγματα – κοντεύαμε να σκάσουμε από το φαγητό- αλλά και η κούραση μας ήτο πολύ μεγάλη. Η Κυριακή μας πήγε στο Μυστρά και μας έδωσε το κλειδί του δωματίου το οποίο είχε τέσσερα; πέντε; κρεβάτια. Στο δωμάτιο δηλαδή μπορούσε να μείνει ολόκληρη οικογένεια. Γρήγορο μπανάκι με καυτό νερό και νάνι νάνι το παιδί να κάνει.

Το ίδιο βράδυ φορέσαμε τα καλά μας και ήρθε πάλι η φίλη μας η Κυριακή και μας πήρε με το τουτου και βγήκαμε όλοι μαζί σε ένα πανέμορφο εστιατόριο να φάμε και να πιούμε στο «Πεινολόγιον» του κυρίου Βασίλη ο οποίος είχε την ονομαστική του εορτή και μας περιποιήθηκε δεόντως. Τόσο το μενού (τεράστιες μερίδες) όσο και το κρασί (έρεε άφθονο) έδεναν τόσο αρμονικά με όλο το μαγαζί που δεν μας έκανε η καρδιά να φύγουμε. Υπήρχε κι ένας νεαρός καλλιτέχνης ο οποίος μας ψυχαγωγούσε με την κιθάρα του σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς αλλά το όνομά του μου διαφεύγει (αυτή τη στιγμή).

Την επόμενη μέρα μια υπέροχη λιακάδα μας είπε καλημέρα. Φάγαμε το πρωινό μας και κάναμε βολτούλα στο χωριό του Μυστρά. Παλιά αρχοντικά, καταπράσινα δέντρα, πουλιά να τραγουδούν ευτυχισμένα και όλα καλά όλα ανθηρά. Ήπιαμε και καφεδάκι και στη συνέχεια όλοι μαζί στο σπίτι της Διαμάντως. Και να τρώμε και να πίνουμε και να γνωριζόμαστε καλύτερα – για να μη πω ότι αισθανόμασταν ότι γνωριζόμασταν χρόνια. Η ώρες να περνούν σαν τρελές – έτσι γίνεται πάντα όταν περνάς καλά. Αργά το βράδυ του Σαββάτου νάνι νάνι το παιδί να κάνει.

Ξυπνάμε το πρωί της Κυριακής. Μια μαυρίλα, μια σκοτεινιά, βροχή και κρύο μάλωναν. Έπρεπε όμως να ανεβούμε στο κάστρο γιατί την επομένη επιστρέφαμε στην Αθήνα. Όμορφο το κάστρο αλλά η βροχή να έχει γίνει έξαλλη! Με το ζόρι να μας χαλάσει την εκδρομή. Αλλά εμείς εκεί – σκυλιά – απτόητοι. Είχαμε γίνει μούσκεμα, οι Καντακουζηνοί και οι Παλαιολόγοι μας γιουχάριζαν. Όταν επιστρέψαμε στο δωμάτιο ήμασταν βρεγμένοι μέχρι το κόκαλο.

Το βράδυ στο σπίτι της Διαμάντως με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη: Μακαρόνια με κιμά! Ω ναι! Στη συνέχεια πάστες και γλυκά – για να μας πάει καλά η χρονιά – και μετά χαρτάκι με ρεβύθια! 31 παίζαμε. Τα έχασα όλα γα – μα – τα. Μετά βόλτα στη Σπάρτη, παίξαμε και Τζόκερ αλλά δεν! Τελευταία μέρα είχαμε ξενάγηση. Μαζέψαμε τα πράγματά μας. Αφήσαμε το δωμάτιο. Φάγαμε το πρωινό μας (του οποίου η ομελέτα ήταν όλα τα ευρώ ξέχασα να το τονίσω). Η φίλη μας η Κυριακή μας πήγε στο Ωδείο. Όμορφο που είναι! Ποτέ μου δεν έχω μπει σε Ωδείο. 

Φρεσκοβαμμένο με ζωηρά χρώματα σε άλλο δωμάτιο τα έγχορδα και σε άλλο τα κρουστά. Μετά πήγαμε στα γραφεία της εφημερίδας «Παρατηρητής» εκεί ήταν ο κύριος Βασίλης και με γέμισε βιβλία και ημερολόγια και μια γάτα που μου χίμηξε χωρίς να της κάνω τίποτα. Μετά στο σπίτι της Διαμάντως για σουβλάκια και μας έδειξε και τις αγιογραφίες της.

Μετά στο Κτελ κι επιστροφή στην Αθήνα. Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία. Ευχαριστούμε για την ανοχή σας. Ευχαριστούμε. Τέλος. Να το επαναλάβουμε του χρόνου!